Shqipe Shehu-Brovina, psikiatre dhe psikoterapeute (FMH), është udhëheqëse e një klinike në Gjenevë. Ajo ne Zvicër ka ardhur pa ditur asnjë fjalë nga gjuha frënge dhe barrierat e jetës i tejkaloi vetëm me një punë dhe këmbëngulësi të pashoqe.

«Flokët i kam ngjyrë mjalti». Kështu e përshkruan veten Shqipe Shehu-Brovina, në shenjë mirënjohjeje për ftesën e gazetares të së përditshmes zvicerane „Le Temps“. Në Zvicër ajo ka ardhur në vitin 1993. Bashkëshorti i saj, në Kosovë ushtronte një punë në një zyrë inxhinierie. «Unë ende isha studente e mjekësisë në Prishtinë. Pasi i mbarova studimet e mia, unë e bëra edhe një studim pasuniversitar këtu në Zvicër», rrëfen Shqipja 42-vjeçare, duke shijuar aromën e një kafeje. Sot, ajo është psikiatre dhe psikoterapeute (FMH), terapeute familjare dhe udhëheqëse e klinikës. Por, ajo refuzon të trajtohet si një «shembull i integrimit». «Vallë, ç`do të thotë një fjalë e tillë»?

Psikiatrja shqiptare vjen nga një vend i privilegjuar: i ati me profesion inxhinier, ka një post të lartë në Ministrinë e Arsimit në Kosovë, ndërsa e ëma e saj është mësuese. Aktualisht, ajo është e natyralizuar dhe jeton në Cologny, me bashkëshortin e saj dhe dy fëmijët e moshës 14-, dhe 5-vjeçare. «Kisha fatin të njoftoja njerëz të jashtëzakonshëm të cilët mi hapën dyert, të cilët më inkurajuan që të arrijë më larg. Asnjëherë nuk jam ndjerë e injoruar, as si grua e as si kosovare», deklaron ajo. Kunati i saj, kirurg dhe pediatër në Lozanë, nuk e kishte të njëjtin fat. «Atij ia refuzuan kërkesën për një banesë në Neuchatel, pasi ai ishte kosovar, edhe përkundër faktit se bëhej fjalë për një mjek».