Lavdrimi, “një shpirt artisti” shumëdimensional në Zvicër

Posted on 31 Korrik, 202431 Korrik, 2024 by Drin Reçica

Talenti dhe gjeniu i njeriut mund të shprehet në forma të ndryshme. Mjafton dëshira dhe vullneti për të arritur realizimin e ëndrrave, në destinacionin e duhur. E kush më mirë mund të na vërtetojë këtë se sa Lavdrim Xhemaili, artist i shquar n Zvicër, me ambicie të mëdha.

Në fakt, përveç dhuntisë së kërcimit, ai ka studiuar edhe katër vjet për balet, xhaz, vallëzim modern, flamenko, hip-hop dhe teatër.

Ai ka kërcyer edhe për markat më në zë në botë, siç janë Nike, Diesel, Oakley, Breitling, Longines, Red Bull, Mercedes, Porsche, Volkswagen, ESPN, Canon dhe gjithashtu ikona si Grace Jones dhe Annie Lennox.

Ndër të tjera, Lavdrimi është parë edhe në disa shfaqje televizive të njohura si dhe ka qenë pjesë e grupit të njohur ndërkombëtarisht “Stylize”, ku edhe ka fituar shumë çmime.

Që në moshë të re ai kishte tërheqje për fushën e kërcimit, duke u “zhytur” thellë në llojet e saj, nën gërshetimin e aktrimit dhe këndimit.

Në vijim mund të lexoni intervistën e plotë të revistës Albinfo.ch me artistin Lavdrim Xhemaili:

Albinfo.ch: Lavdrim, fillimisht na trego pak rreth vendlindjes tuaj, ku keni lindur, hapat e parë të shkollimit ku i keni marrë?

Kam lindur në Bujanovcit. Por familja ime është nga Gjilani. Prindërit e mi u detyruan të shkojnë në Zvicër kur unë isha 18 muajsh. Shkova në kopsht dhe shkollë në qytetin e Lucernit dhe më vonë në Ebikon. Vitin e fundit të shkollës së mesme e përfundova në një shkollë me konvikt në Oberägeri.

Albinfo.ch: Na tregoni rreth rrugëtimit tuaj në Zvicër, sa ishte e vështirë të ambientoheshit në shoqërinë zvicerane?

Unë isha foshnjë kur erdhëm në Zvicër. Ishte shumë më e vështirë për prindërit e mi. Por, rritja në Lucern la një gjurmë të thellë tek unë. M’u bë e qartë shumë herët se në fakt nuk i përkisja këtij vendi. Qoftë nga mësuesit apo sidomos nga prindërit e shokëve të klasës. Për mua, kjo shkaktoi një frikë të caktuar për t’u dëbuar. Aq sa gënjeva për origjinën time vetëm për t’u pranuar nga fëmijët dhe të rriturit. Fatkeqësisht, kjo vazhdon ende edhe sot. Ishte e vështirë të përkisje kur askush nuk të donte. Ndërsa u rrita, kjo u largua dhe për fat kisha njerëz të mrekullueshëm rreth meje që pranuan nga vija. Nuk kishte shumë, por ato ishin edhe më të rëndësishme. Zvicra është shtëpia ime, edhe pse jo gjithmonë e kam ndiere atë. A jam përshtatur? Unë do të thosha po. Unë jam një artist me një grua të mrekullueshme zvicerane-aziatike, një vajzë dhe një mace. E gjitha kjo është mjaft e përshtatur, apo jo? Haha!

Albinfo.ch: Na flisni pak për eksperiencën tuaj si artist, si lindi dëshira dhe kur filluat ta praktikoni aktrimin?

Edhe si i vogël kërceja dhe këndoja para pellushave të mia, haha! Unë rikrijova skena nga filmat me figurat e mia Lego dhe aksion, si dhe ëndërroja që herët të isha në skenë ose të luaja vetë në një film. Por muzika erdhi tek unë e para. Fillova të luaja në bateri rreth moshës 11-vjeçare. Kur isha 12 vjeç zbulova breakdancing. Pas shkollës së mesme, shkova në Fabrikën e Vallëzimit Colombo dhe fillova stërvitjen time të kërcimit në Shkollën e Teatrit të Valleve të Cyrihut. Aktrimi erdhi më vonë, edhe pse ishte gjithmonë në mendjen time. Nga ky këndvështrim, nuk kam pasur ndonjë trajnim për aktrim. Më erdhi rasti të luaja një rol më të vogël dhe në të njëjtën kohë më lejuan të luaja për një aktor në shfaqjen “Nata e zonjave”. Kështu e nisa 7 vjet më parë.

Albinfo.ch: Sa ishte e vështirë të depërtosh artistikisht në tregun zviceran?

Në fakt, jo e vështirë. Edhe pse vendi është mjaft i vogël, diversiteti artistik këtu është i madh. Ajo që e bën të vështirë është se shumë njerëz ende mendojnë në terma të normave. Për shembull, flokët e errëta, sytë e errtë, një person më mesdhetar, me tipare të habitshme të fytyrës është shpesh zuzar.

Është ende në mendjet e shumë njerëzve që disa etni nuk mund të lidhen me role të caktuara. Sepse ka imazhe që vërtiten në kokën e njerëzve, përfshirë paragjykimet, se ku i përket dikujt në shpërndarjen e roleve. Për shembull, aziatikët janë ose role mbështetëse qesharake që duhet të flasin me theks, kërcimtarë ekzotikë ose prostituta. Ajo që nevojitet këtu është një ndryshim në mendjet e njerëzve, ku të gjithë për fitojnë prej tij dhe jo vetëm disa grupe. Problemi tjetër është se puna nuk merret seriozisht. Arti nuk është punë. Ata thonë se çdokush mund ta bëjë këtë. Ju nuk mund të shihni as punën e vështirë pas saj. Mendoj se është turp, sepse pa art, bota do të ishte shembur shumë kohë më parë. Çfarë bëjnë njerëzit kur janë të trishtuar? Ne dashuri? E lumtur? I frustruar apo i zemëruar? Ata shkojnë në art. Qoftë përmes muzikës, pikturave, skulpturave, tregimeve, poezive, filmave e kështu me radhë. Arti shëron zemrat dhe shpirtrat tanë. Ndoshta është edhe rasti që ka shumë klube me aktorë amatorë që thonë “e bëjmë edhe ne”. Ajo që është e mrekullueshme është se ekziston. Por, për deklarata të tilla i them gjithmonë: “Nëna ime bën omeletë të shijshme. Por kuzhinieri profesionist e bën më mirë”.

Albinfo.ch: Lavdrim, ju keni edhe një dhunti të kërcimit, për të cilën edhe jeni shkolluar, na flisini pak për eksperiencën tuaj në kërcim, si lindi dëshira, diplomimi, çfarë lloj kërcime dini dhe kur filluat ta praktikoni?

Kërcimi ka qenë gjithmonë magjepsës dhe diçka e natyrshme për mua. Unë gjithmonë kërceja me koreografitë e këngëtarëve në MTV dhe më pëlqente t’ua tregoja prindërve të mi. Unë u futa në breakdancing përmes miqve kur isha vetëm 12 vjeç. Ishte një kohë shumë emocionuese dhe nuk do ta harroj kurrë sa shumë argëtohesha. Ishte pjesë e imja dhe e jetës sime. Vendimi për t’u bërë balerin ndodhi brenda natës. Unë isha në shkollën e tretë të mesme. Në atë kohë isha duke bërë vitin e fundit në një shkollë me konvikt dhe nuk kisha kërcyer më, sepse sapo studioja. Tashmë kisha një plan për të shkuar në shkollën e mesme dhe më pas për të studiuar filozofi ose psikologji. Isha shtrirë në krevatin tim në dhomën tonë dhe zemra më rridhte. Nuk mund të flija dhe gati u çmenda. E kuptova që nuk dua asgjë nga këto. 4 vjet të tjera këtu dhe më pas thjesht rrini ulur dhe jeni të pakënaqur çdo ditë? E dija se çfarë doja dhe kurrë më parë nuk kishte qenë diçka aq e qartë për mua sa ishte në atë moment. Më duhej të bëhesha balerin. Telefonova mësuesin tim të daulles, i cili më tha se i përkisja në skenë dhe jo në tavolinën e zyrës, që quhej shkolla e kërcimit që ai përmendi dikur. Një javë më vonë mora provimin pranues dhe mora një vend në shkollë. Isha vetëm 16 vjeç kur filloi trajnimi i kërcimit. Temat kryesore përfshinin baletin, xhazin dhe kërcimin modern. Kishte gjithashtu Flamenko, lënda ime më e mirë dhe më e fortë, hip hop, teatër dhe këndim, si dhe histori kërcimi dhe anatomie. Ishte shumë e rreptë dhe e vështirë. Por më pëlqente çdo moment. I rrethuar nga kërcimtarë, kjo atmosferë më bëri të ndihesha si në një film kërcimi. Unë isha në vendin e duhur. Unë isha mjaft me fat që pata koncerte me pagesë gjatë stërvitjes sime. Kishte pak burra në atë kohë dhe unë isha i mirë në atë që bëja. Përmirësova dita-ditës dhe gjithashtu krijova stilin tim që u bë marka ime. Kam kombinuar breakdancing me xhazin dhe kërcimin modern. Deri atëherë, kjo nuk ekzistonte realisht dhe unë isha dhe jam krenar që kam arritur diçka të tillë. Kisha fituar një reputacion dhe ndihesha mirë të më njihnin për diçka. Stërvitja ime zgjati 4 vjet me një pushim në fund, sepse u lëndova rëndë duke kërcyer. Por kjo nuk më pengoi të vazhdoja. Unë kisha ende disa lëndime, por nuk u dorëzova. Pas diplomimit kam bërë shumë shfaqje dhe kam qenë edhe anëtar i grupit “Stylize”. Me Stylize kemi kërcyer ndërkombëtarisht dhe kemi fituar edhe disa kampionate.

Albinfo.ch: Cilat janë markat (firmat) për të cilat keni kërcyer profesionalisht?

Nike, Diesel, Oakley, Breitling, Longines, Red Bull, Mercedes, Porsche, Volkswagen, ESPN, Canon dhe gjithashtu ikona si Grace Jones dhe Annie Lennox.

Albinfo.ch: Të jesh aktor, kërcimtar i llojeve të ndryshme dhe në të njëjtën kohë, t’i bashkosh të dyja këto, sa është e vështirë për ju?

Në fakt, nuk është aq e vështirë për mua. Nuk është aq ndryshe. Sigurisht, me disa flas më shumë e me të tjerët lëviz më shumë, hahaha! Por në thelb ajo mbetet e njëjtë. Unë flas në mënyra të ndryshme me të njëjtin qëllim. Argëtoj dhe prek emocionalisht audiencën. Më jep më shumë mundësi për të portretizuar diçka më lozonjare dhe në të njëjtën kohë, për të qenë me i lirë. Pse muzikalet janë shumë argëtuese, sepse mund t’i kombinojnë mirë të dyja. Por kur erdhi këndimi, u bë vërtet e vështirë, hahaha! Mendoj se dalëngadalë po e marr përsipër t’i kombinoj të trija së bashku, por po, të këndosh ishte mjaft sfidë.

Albinfo.ch: Ju keni performuar në shumë skena të rëndësishme të botës, konkretisht cilat janë ato shfaqje, projekte (nëse mund të na i cekësh emrat e shfaqjeve)?

Kur bëhej fjalë për kërcimin, ishin dy shfaqjet në Showcase Culture Shock në San Diego dhe Los Angeles. Nuk do ta harroj kurrë se si publiku në San Diego na dha një ovacion aq të madh saqë grupet e radhës duhej të prisnin për shkak të tij. Më pas vjen shfaqja për Canon në Luvrin në Paris. E kishim shfaqjen tonë pikërisht nën piramidën e xhamit. Kjo ishte magjike. Përsa i përket aktrimit, kjo ishte kryesisht shfaqja e parë me veprën “Shfaqja duhet të shkojë keq” në Teatrin e bukur St.Pauli në Hamburg. Është vërtet e veçantë, sepse dy vjet më parë festova natën e Vitit të Ri në Hamburg me gruan time, tani dhe ishim në lokalin e Teatrit St.Pauli. Unë nuk isha aktor në atë kohë dhe nuk e njihja teatrin. Dy vjet më vonë isha në skenë dhe aktroja. Jeta mund t’ju befasojë, apo jo?)

Albinfo.ch: Patjeter se po! Lavdrim, në rrugëtimin tuaj profesional, cila është skena (projekti), që të ka dhënë më shumë emocion, duke performuar dhe që, në një mënyrë ju bën të ndiheni krenar atë që keni përjetuar?

Për mua çdo projekt është shumë i rëndësishëm dhe unë jap më shumë se 100% për gjithçka. Por ka pasur momente dhe pjesë të rëndësishme për mua. Do të ishte paraqitja ime e parë si aktor në shfaqjen “Nata e Zonjave”. Më duhej ta mësoja tekstin brenda natës. Mbërrita në teatër herët në mëngjes dhe duhej të mësoja gjithçka, sepse shfaqja ishte po atë mbrëmje. Kolegët e mi ndihmuan në skenë dhe më lejuan ta merrja me vete tekstin shkollor. Por tashmë më shumë se gjysmën e kisha të memorizuar dhe të kaluar me ngjyra të larta. Unë isha jashtëzakonisht krenar dhe mirënjohës më pas. Dalja ime e parë në Teatrin St.Pauli është e paharrueshme. Përmasa dhe turma që na festoi ende sot më shqetëson. Pastaj do të kishte një performancë si kërcimtar në Cyrih. Një nga idhujt e mi të breakdancing ishte ulur në audiencë dhe erdhi tek unë pas shfaqjes dhe më tha se i pëlqente shumë stili im dhe se kurrë nuk kishte parë diçka të tillë. Po, gati sa më duhej të qaja, haha! Edhe komedia politike “Extrawurst” ishte emocionuese për mua. Roli im i parë i madh i të folurit. Në këtë shfaqje luaj një avokat turk që luan në një klub tenisi dhe ulet në bord. Kur u diskutua nëse kishim nevojë për një skarë të re, dikush lindi me idenë për të marrë një skarë të dytë, sepse unë jam mysliman dhe nuk ha mish derri. E gjithë tema degjeneron dhe zbulon shumë paragjykime raciste. Ishte shumë e vështirë për mua, sepse ishte përfshirë edhe publiku dhe nuk dëgjova komente shumë të bukura nga publiku. E njoha veten në rol dhe kujtova kohën time në Lucern. Kam pasur shumë probleme me të. Por ishte gjithashtu një kohë mësimore dhe mësova shumë për veten time dhe si mund t’i përdor më mirë këto emocione dhe mendime private për skenën. Roli im si zuzar në shfaqjen “Komedia për një grabitje” ishte shumë sfidues, pasi ishte roli im i parë i madh si një nga aktorët kryesorë. Roli im si pirat në pjesën “Schatzinsle” ishte i madh, sepse më lejuan të këndoja një solo/duet për herë të parë. Dhe, së shpejti vjen roli im i parë kryesor, të cilin mezi e pres dhe do të jetë një sfidë e madhe. Gjithmonë mësoj gjëra të reja.

Albinfo.ch: A ka ndonjë angazhim tjetër artistik që do ta shfaqni në një format ndryshe, qoftë ndonjë shfaqje për këtë sezon?

Unë e kam atë. Fillimisht vjen ringjallja e pjesës “Extrawurst”, ku do të luaj avokatin Murat Oturan në Cyrih dhe Seeb dhe në të njëjtën kohë do të fillojnë provat për “Peter Pan shkon Wrong”, ku do të luaj si Peter Pan. Kjo është ajo që po pres më shumë. Mund të kontrolloni gjithçka në www.shakecompany.ch.

Albinfo.ch: Lavdrim, a keni ndonjë mesazh motivues për artistët e rinj shqiptarë?

Jini të guximshëm, mos u fshihni, qëndroni besnik ndaj vetes dhe mos kini frikë. Ndiqni zemrën dhe ëndrrat tuaja dhe mos u dorëzoni kurrë. Mund të mos jetë e lehtë dhe jo të gjithë do ta mbështesin. Ndoshta edhe ju ndalon ta bëni atë. Por duroni dhe besoni se do t’ia vlejë. Kultura jonë është e pasur me art. Qoftë poezi, muzikë, valle apo teatër. Arti është pjesë e identitetit tonë, kultura jonë dhe bota do të jetë një vend më i mirë nëse tregoni talentin tuaj.

Albinfo.ch: Për fund, Kosovën apo Shqipërinë, sa shpesh i vizitoni?

Për turpin tim, më duhet të pranoj që nuk kam qenë në Kosovë për një kohë të gjatë. Koha nuk ishte kurrë e duhur për shkak të punës. Herën e fundit që kam qenë në Shqipëri, në Sarandë, ka qenë para dy vjetësh me gruan time. Planifikoj t’i vizitoni të dyja shumë shpejt. /Albinfo.ch

“Shumëdimensionale” – Afrona Dika

Posted on 14 Prill, 202422 Prill, 2024 by albinfo.ch

“Mund të them që ka pasur shumë sfida për realizimin e “Talk with Afrona”, ishte diçka e re dhe sfiduese…”

Modele, “influencuese”, shumë e suksesshme si “bussineswoman”, tanimë edhe moderatore në “Talk with Afrona”, Dika ka shpjeguar për albinfo.ch, si i ka lindur ideja për të realizuar një format të tillë bisede.

“Ideja lindi shumë spontanisht, isha duke menduar të bëj diçka kreative dhe të aktivizohem në fushën e artit. Jam person që dua të degjoj dhe të ﬂas për shumë tema të ndryshme. Ky lloj formati është ndryshe nga profesionet e mia të mëparshme. Mund të them që ka pasur shumë sfida për realizimin e “Talk with Afrona”, ishte diçka e re dhe sfiduese. Do të veçoja që duhet të përzgjidhen të ftuarit në atë mënyrë që emisioni të ketë audiencë dhe të jetë një dialog me të ftuarin, në atë mënyrë që ai/ajo të tregojë më shumë për atë që e pyes dhe që përmbajtja të jetë në njëfarë mënyre e kuptueshme nga publiku, të jetë dialog tërheqës”, thotë ajo.

Sa u përket planeve për të ardhmen dhe projektet e reja, Afrona deklaron se do të rritet në aspektin biznesor teksa u shpreh se nuk ka plane të reja, pasi është shumë e angazhuar me aktivitetet e momentit.

E pyetur për pritshmëritë dhe qëllimet e saj për vitin 2024, ajo thotë se nuk do të ndalet duke punuar ndërsa ka pasur edhe një mesazh.

“Pres që ky vit 2024 të jetë i mbarë dhe mbi të gjitha të kem shëndetin e mirë, pres të ndiqet emisioni im. Unë nuk do të ndalem duke punuar dhe shpresoj t’i arrij qëllimet e mia në jetë. Ndiqni ëndrrat dhe punoni fort për arritjet tuaja”, ka përfunduar ajo.$

“Kur të vijë shansi, përqafoje fort dhe kape me 10 gishta”

Posted on 14 Prill, 202427 Prill, 2024 by albinfo.ch

“Në matematikë duhet ta nxjerrësh rezultatin e saktë, ndoshta ka dy ose tri mënyra por rezultati sërish është i njëjtë. Mirëpo, në muzikë luaja me të njëjtat nota, por asnjëherë nuk tingëllonte njëjtë”.

Kur për herë të parë u “takuat” me instrumentin e pianos?

Kontakti im i parë me instrumentin ka qenë kur isha 6 ose 7 vjeç. Kujtoj që nëna ime ka pasur provimin e muzikës në Shkup, ajo ka mbaruar për Pedagogji. Dhe gjatë kohës që përgatitej për provimin, pianon e kam parë si një lodër, jo si ndonjë instrument që do e studioja një ditë dhe të investoja shumë kohë. Thjesht, më është dukur si një lojë. Në fillim kam luajtur shumë këngë të lehta, natyrisht nëna më mësoi notat se ku janë, e unë sapo kisha mësuar shkronjat.

Kur realisht lindi dashuria për muzikën klasike?

Vij nga një familje muzikantësh. Zakonisht fundjavave mblidheshim te daja, ku këndoheshin këngë të vjetra shqipe, deri në netët e vona. U rrita me frymën e muzikës së mirëfilltë shqiptare. Fillova t’i gjej meloditë dhe i luaja në sentisajzer, më ndihmonte edhe daja. Mbrëmjeve mblidheshim familjarisht dhe bënim muzikë, vëllai, djali i tezes, unë. Por, me moshën që kishim organizoheshim vet dhe bënim muzikë. Unë isha në 9 vjeç, djali i tezes 11 vjeç, vëllai, 7 ose 8 vjeç. Merrnim instrumentet nga një bend që e kishim fqinj. Bënim shumë muzikë, p.sh. Stingut ja luajtëm të gjitha këngët. Kujtoj se për disa vite luaja mbi 100 këngë, disa ishin këngë për fëmijë, disa ishin anglisht. Por, njëkohësisht fillova të kem kontakt me muzikën klasike, fillimisht nga televizioni, pasi edhe prej kasetofonave. Kisha një kasetë nga Mozarti dhe dëgjoja “Allaturkën”, shkruaja not pas note, por i kam shkruar me shkronja, sepse nuk i kam ditur t’i shkruaj notat. Gjashtë muaj punë intensive për një fëmijë 7 ose 8 vjeçare mësova të gjithë “Allaturkën”. Pasi mbarova shkollën fillore duhej të zgjidhja a të shkoj në gjimnaz apo ekonomi. Babi kishte shumë dëshirë të merrem me shkencat ekzakte, më shkonte shumë matematika, madje kam shkuar edhe nëpër gara shtetërore. Në matematikë duhet ta nxjerrësh rezultatin e saktë, ndoshta ka dy ose tri mënyra por rezultati sërish është i njëjtë. Mirëpo, në muzikë luaja me të njëjtat nota, por asnjëherë nuk tingëllonte njëjtë. Ndonjëherë, më shpejtë, ndonjëherë më ngadalë, ndonjëherë më shpejtë, ndonjëherë më qetë apo më ashpër. Kjo ishte ajo që më shtynte të luftoj akoma më shumë vetveten dhe gjithmonë kërkoja më shumë e më shumë. Ishte pak rëndë për prindërit por unë isha i vendosur se do të shkoja në shkollë të muzikës. Kam qenë në klasën e pestë kur e kam ditur se çfarë do të studioj. Por, isha aq i bindur, aq i vendosur dhe prindërit në fund ranë dakord. Duhej të jepja një provim pranues, për të cilin më ka ndihmuar shumë profesori i ndjerë Enver Stafa.

Kur për herë të parë ke mësuar një partiturë?

Nuk e di sa është mirë ta tregoj, por kam “vjedhur” partitura. Ishim mysafirë te një fqinjë që ka dashur të studiojë muzikën, kishte shtëpinë përplot partitura dhe, vetëm sa e pashë “Mozart”, e mora. Pikërisht atë vepër e luajta në provimin pranues. Ashtu filloi shkolla ime e mesme e muzikës. Pianon e kisha shumë për zemër, isha shumë aktiv me mësime. Pastaj kisha rastin të dëgjoja një pianist nga Tetova, Shkëlzen Baftiari, i cili kishte studiuar me Romanovin. Më tha: “Leo nëse dëshiron të mësosh pianon mirë duhet ta gjesh çiftin Romanov”. I takova në “Ohrit Summer Fest”, aty mbanin një masterklas. E dija se isha i përgatitur, por jo mjaftueshëm, por njeriu e provon fatin. Leksionet e para deri në fillimin e fakultetit i mora nga bashkëshortja e profesor Romanovit. Në orën e fundit, ajo propozoi që edhe profesor Romanovi ta dëgjonte veprën që do ta luaja unë. Kisha shumë emocion. Kisha dëgjuar shumë për të, që është rigoroz, i përpiktë. Para tij luajta “Rahmaninov” moment muzikor nr.4 është shumë e vështirë. E luajta nga fillimi në fund dhe pasi mbarova, profesori më tha: “Ky ishte një moment, por nuk kishte të bëjë me muzikën”. Për mua një “flakareshkë” por më dha edhe disa pika ku duhet të fokusohesha, 10 faqe nota, në çdo faqe kisha ndonjë element që duhej ta përmirësoja. “Më tha vetëm 4 orë të dalësh në koncert, unë do të vij gjysmë ore para koncertit dhe të luash të gjitha këto nota me korrigjime”. Pasi më dëgjoi, tha që mund të luaja në koncert. Ky ishte momenti kur unë e pyeta profesorin se a mund të studioj në klasën tuaj. Për mua ishte e qartë nëse nuk studioja me Romanovët, nuk ja vlente ta humbisja kohën. Respekt edhe për profesorët e tjerë në Shkup, por unë isha i bindur se vetëm me atë mund ta mësoj “zanatin” si duhet. Meqë ai ishte para pensionimit, më pat thënë ”Nëse jam në Shkup të vish te klasa ime”. Isha njeriu më i lumtur në botë. Sepse e dija se vetëm me të mund ta mësoja pianon siç duhet.

Mendoni se keni pasur shumë fat?! Gjërat e vogla që kanë bërë kthesën e madhe. Sakrifica, përkushtimi që ka shënuar karrierën tuaj?!

Fat, por edhe i kam vrapuar pas fatit. Komunikoj shumë dhe gjithmonë kam kërkuar informacione lidhur me atë që do të bëja, pra të mos jesh i humbur në hapësirë. Me Dino Imerin kemi patur kontakte të shpeshta, kuptohet edhe Simon Tërpçeskin. Me Romanovët kam studiuar 4 vite në fakultet, 2 vite mastër plus një vit parapërgatitje për në Zvicër. Përveç studimeve çdo të diele kisha orë private, kur të gjithë flinin, unë isha te ato vijat e bardha te “Partizanska” asnjë veturë, shkoja në orë te Ludmilla Romanova. Familja më ka mbështetur jashtëzakonisht shumë, se këto orë kishin edhe kosto financiare. Kur të gjithë argëtoheshin, pushonin unë duhej të studioja. Në atë kohë kam luajtur edhe me bendin “XXL”, ndodhte që të shtunave luanim në Ohër, e mua më duhej në ora 8 të jem në Shkup. Kisha nevojë të mësoj teknikën. Patjetër që imagjinata, fantazia janë pjesë e pandashme e interpretimit, tashmë kishim edhe këngëtaren Elitën, vajzën e Arifit nga “Elita 5”, bëmë një këngë dhe shkuam konkurruam në “Topfest 7”, ku edhe morëm çmimin “Artistët më të mirë të rinj”. Madje në prapaskenë edhe grupi “Troja” këndonte këngën tonë. Pra që si adoleshentë kemi patur shansin të njihemi me shumë artistë. Por edhe të performojmë para publikut me mijëra spektatorë. Shkollën e Muzikës “Luji” mandej me punë u transferova në Tetovë.

Pse zgjodhët pikërisht Zvicrën, për tu përsosur profesionalisht?

Me Edonën, bashkëshorten time që ka mbaruar për Kanto, në një Qendër tregtare takuam ish profesoreshën time e cila kishte studiuar në Cyrih. Më tha “Leo, çfarë bën këtu?- Ja, kemi dalë të pimë një kafe, “Jo, jo çfarë bën në Maqedoni ende, ti nuk duhet të rrish këtu!As që e mendoja të largohem sepse isha mirë me vend pune, me të gjitha. Jam shumë i lidhur me familjen. Mirëpo, kapëm momentin, shkruam vetëm një mejl dhe kishim afirmim. Këtu sërish ndihma e Romaniovit ishte e pakursyer, të gjitha parapërgatitjet për të konkurruar në Cyrih i bëra me të. Pasi më dëgjoi profesori David Torner më tha “i paske duart për piano”, a mund të vish në prill? Ashtu edhe u bë, gjeta një punë përkohësisht, 2 sezone verore kam shitur akullore. Ndërkohë punoja edhe si asistent i profesorit në MTGA ( Musik Dramatischen Grund Ausbildung). Puna ime ishte që të kisha sa më shumë kreativitet dhe tu jepja sa më shumë frymë pozitive veprave artistike të Dramës. Kur i ftojnë artistët në Zvicër nuk diskutohet çmimi, diskutohet vetëm data. Kam qenë shumë me fat që artistët më të njohur botëror t’i shoh e dëgjoj drejtpërsëdrejti, të bisedoj.

Si filloi bashkëpunimi me bendin “Chip &Hira?

Sigurisht më mungonte shumë bendi im “XXL”, kështu që takova Kristianin dhe Shqipen, bendin “Chip&Hira” . Ka qenë një eksperiencë shumë e veçantë. Këtu e kisha më të balancuar, kisha kohë për muzikën klasike por edhe për bendin.

Si vazhduan lidhjet tuaja profesionale me vendlindjen ?

Romanovi u pensionua dhe në atë kohë në Maqedoni mungonin masterklaset e tij, unë e ndjeva si nevojë që në vendin tim të dërgoj një profesor prej këtu që të vazhdonte ai proces i edukimit. Pyeta profesorin tim Karlos Andreas, i cili e priti me shumë entuziazëm. Ishte në vitin 2019. Gjërat nuk shkuan siç duhet. Të dëgjosh profesorin në Zvicër kushton jashtëzakonisht shumë, në Maqedoni shkoi në një debutim falas, dhe pjesëmarrja la shumë për të dëshiruar. Ndërkohë projektet në Zvicër dita ditës ishin me intensitet shumë të lartë. Së bashku me kolegen time dhe dekanin e fakultetit, edhe regjisorja nga Hamburgu. Kishim pesë koncerte me këtë operë, duhej të vazhdonim por filloi pandemia. “The Medium” Gian Carlo Menoti. Kur përfundova me masterin e parë këtu në Zvicër doja të kthehem, profesori më sugjeroi të bëj edhe një master për pedagogji. Dhe kështu u bënë 2 mastera këtu dhe një në Maqedoni. Kjo ishte një përvojë, nuk e di si ta them. Në Maqedoni ndoshta edhe dhjetë jetë t’i kisha jetuar, nuk do t’i përjetoja.

Sa i vështirë ka qenë rrugëtimi juaj deri në Zvicër?

Unë në Zvicër kam ardhur, vetëm të shoh se çfarë diferencash kemi në të mësuarit, ka qenë vetëm një provë se si duhet unë ende të rritem profesionalisht, ku duhet më shumë të fokusohem e kështu me radhë. Thjesht, ka qenë, e bëj një provë në Zvicër nëse më pranojnë në fakultet mirë, nëse jo, kthehem.

“E vetmja gjë më e jashtëzakonshme është personi pas saj/tij”, kush qëndron pas muzikës së Leutrim Alijit?

Mbështetjen kryesore e kam pasur nga prindërit, familja dhe Edona, bashkëshortja ime. E cila më ka shtyrë që të vij në Zvicër, pasi ka ardhur këtu sigurisht ka qenë ndihma ime më e madhe në të gjitha aspektet.

Sa ishte e lehtë, të mos them e vështirë për ty, një djalë nga Maqedonia e Veriut të vinte në një universitet zviceran, që besoj dallon në ofertë dhe cilësi?

Nuk ka qenë fare e lehtë, por në një farë mënyre nuk ka qenë edhe e vështirë, ne jemi njerëz, sikurse të gjithë njerëzit e tjerë me dy sy, me dy veshë dhe me 10 gishta. Nuk është e lehtë të vish prej një vendi në fakt, ku gjendet kultura e Zvicrës. Çfarë ndodhin këtu, risitë eksperimentet, pastaj përhapen nëpër Evropë dhe nëpër botë. Kështu që këtu i kisha ato kontaktet e dorës së parë, dhe unë ballafaqohesha me këtë. Kjo nuk ishte e lehtë, kisha shumë pikëpyetje, pse, ku, si. Ndërsa, sa i përket pianos është thjesht punë. Informacionet e cilësisë së lartë i kisha edhe në Maqedoni, prej profesorëve. Pastaj këtu vetëm vazhdova t’i zhvilloja ato impute që i merrja. Nuk është e thjeshtë të studiosh, duhet shumë mund dhe përkushtim

Ka sa kohë që gëzon edhe statusin e pedagogut universitar Kantonin e Cyrihut, gjithashtu edhe në Maqedoni ke patur një përvojë të tillë, a mund të na bëni një krahasim?

Fëmijët janë të gjithë njëjtë, natyrisht duhet t`ua gjesh karakterin, energjinë që ata e rrezatojnë dhe pastaj duhet të punosh me ta. Duhet tu tregosh se si funksionon pianoja, se si duhet të tingëllojë, ka shumë punë. Sa iu përket niveleve, fëmijët janë fëmijë.

100.000 shtetas të Maqedonisë së Veriut jetojnë në Zvicër, të cilët kanë nevojë për identifikimin e mirëfilltë kulturor. Çfarë mendon, si mund të përmbushet ky “boshllëk” kulturor?

Mendoj se secili popull duhet ta kultivojë folklorin e vet, dhe gjërat duhet të shkruhen. Edhe çiftelia si instrument duhet të dokumentohet, të shkruhet, sepse mund të vijë një moment ku gjërat harrohen. Nëse i kemi të shkruara mundet gjithmonë t’i përsërisim dhe t`ua japim gjeneratave të ardhshme. Folklori është folklor dhe ne jemi ata që përfaqësojmë atë folklor, pa marrë parasysh a është i mirë, i keq, është mesatar, shumë i zhvilluar. Folklori duhet të jetë profesional, jo të jetë sipërfaqësor, sa për ta bërë. Ka shumë instrumentistë të mirë të muzikës folklorike. Kam dëgjuar njerëz që vërtetë luajnë bukur me çifteli, por unë gjithmonë i frikësohem se nëse gjërat nuk shkruhen mund të harrohen.

Mozarti: “Nuk janë notat po heshtja e tyre?

Mozarti mendon për pauzat që vijnë pas notave, sepse edhe ato janë pjesë e muzikës, duhet edhe ato të dish si t’i ndjesh dhe si t’i luash.

Planet me angazhimet tuaj në këtë shkollë, ndoshta edhe në Maqedoni me ndonjë koncert klasik?

Me përgatitjet e koncertit kam filluar që tani edhe pse zakonisht përgatitjet bëhen tre ose katër muaj më herët, unë kam filluar një vit para. Në nëntor planifikojmë të kem një koncert recital të muzikës klasike në Zvicër, po ku i dihet ndoshta vij luaj edhe në Maqedoni. Sigurisht që do të jetë i ftuar i gjithë komuniteti shqiptar në Zvicër.

Faleminderit shumë Leutrim për këtë intervistë ku sërish konfirmojmë se suksesi asnjëherë nuk është rastësi!

Intervistën e realizoi: Luljeta Ademi, Fotot: Rromir Imami

Këngë nga Rruga e Farkëtarëve

Posted on 20 Mars, 202312 Qershor, 2023 by Vjosa Gervalla

« Dans ma ville coule un fleuve / qui parfois se sépare en deux » « Nëpër qytetin tim derdhet një lumë / që herë-herë ndahet në dysh »

Festa Molliqaj dhe Ndriçim Ademaj prezantojnë përmbledhjen me poezi Chants de la Rue des Forgerons / Këngë nga Rruga e Farkëtarëve. Do të bisedohet rreth përkthimit, frymëzimit dhe shkrimit, si dhe do të lexohen poezi nga libri në frëngjisht dhe në shqip.

Këngë nga Rruga e Farkëtarëve është një vepër poetike e shkruar nga shkrimtari i ri nga Kosova, Ndriçim Ademaj. Këto poezi përshkojnë vende të ndryshme dhe flasin për dashurinë në shumë forma të saj: braktisje, mall për të kaluarën, idhnim, xhelozi, dëshirë e pafund. I konsideruar si një nga përfaqësuesit e brezit të ri të autorëve kosovarë, Ndriçim Ademaj ka botuar tri përmbledhje me poezi dhe një roman. Ai mori çmimin e Frankofonisë në konkursin ndërkombëtar të poezisë të Fakultetit të Letërsisë të Universitetit të Sorbonës në Paris në vitin 2022. Përkthyesja e kësaj përmbledhjeje, Festa Molliqaj, e cila është rritur dhe ka studiuar në Lozanë, është rritur në një kontekst dygjuhësh shqip-frëngjisht. Ajo qysh herët ka filluar të zhvillojë mekanizma të kalimit nga një gjuhë tek tjetra dhe ka bërë përkthimin një mjet përsiatjeje. Duke e njohur mjaft mirë edhe gjuhën italiane, ajo aktualisht po përkthen në frëngjisht romanin e Doris Femminis, Fuori per sempre, i cili do të botohet nga Éditions d’en bas në vitin 2023.
Kjo ngjarje e organizuar nga Tulalu?! dhe Qendra e përkthimit letrar në Lozanë (CTL) do të moderohet nga Valmir Rexhepi.

Rezervimet mund të bëhen në [email protected] ose [email protected] (ose përmes telefonit në 021 312 85 02).

Shoqata nga Lozana, Tulalu?!, mundohet të ndërtojë urë lidhëse « mes atyre që mbajnë penën dhe atyre që shfletojnë faqet e librave. » Me këtë rast ajo bashkëpunon me Qendrën e përkthimit letrar në Lozanë (CTL) për të prezantuar një përmbledhje mepoezi përkthyer nga gjuha shqipe, gjuha e parë e huaj në Zvicër.

https://tulalu.ch/ ; www.unil.ch/ctl

Prezantimi i përmbledhjes në faqen e Éditions d’en bas :

https://enbas.net/ademaj-ndricim-kenge-nga-rruga-e-farketareve-chants-de-la-rue-des-forgerons-2022/

Bernadeta Nikollbibaj, kosovarja që ushtron tri profesione në Zug të Zvicrës

Posted on 26 Tetor, 20226 Janar, 2023 by Bekim Dalipi

Hobi i parë për Bernadetën ka qenë muzika. Ajo që në fëmijëri ka kënduar dhe nuk është dorëzuar që një ditë të bëhet këngëtare. Gjithçka nisi me videoklipin e saj të parë. Me publikimin e videoklipit, rrethi i saj vazhdimisht e kanë mbështetur dhe inkurajuar që të mos ndalet.

“Ideja që të bëhem këngëtare ka lind nga dëshira të bëj një këngë me videoklip, pastaj nga ai moment personat që më rrethonin kanë thënë se kam talent me këtë fushë dhe kështu kam filluar të mirrem më intenzivisht me muzikë”, thotë Bernadeta.

Kështu, ajo deri tash ka realizuar pesë videoklipe. Projekti i fundit i saj është kënga “Inati”, e cila është e realizuar në bashkëpunim me këngëtarin Hekuran Krasniqi, bashkëpunimi i tretë ky me radhë, pasi që dy projektet e para korrën shumë sukses.

“Është një vazhdim i dy projekteve të para, “Havana” dhe projektit të dytë “Fajet”, këto dy bashkëpunime të cilat i kam sjell me këngëtarin Hekuran Krasniqi kanë rezultuar me sukses dhe pasi bashkëpunimi me këto dy të parat ishte në nivel atëherë vendosa që të bëjmë edhe të treten të vërteten”, shprehet ajo.

Mirëpo, muzika nuk është profesioni i vetëm i vajzës me prejardhje nga Gjakova. Ajo merret edhe me modelizëm tash e një kohë, fushë kjo të cilën e ka shumë pasion dhe ky profesion i ka ndihmuar të krijojë lidhje me publikun e saj.

“Modelimi më duket se është si dashuria e parë, ku nuk mundem pa të, të cilën nuk mund ta largoj nga vetja, e dua shumë edhe këtë profesion sepse është pikërisht modelimi fusha e cila më ka njoftuar me publikun”, thotë ajo.

Pasioni i madh dhe dashuria për këto dy profesione nuk e privojnë ata nga ushtrimi i profesionit të tretë, që është infermieria. Bernadeta qe tetë vjet punon si infermiere në një spital në Zug dhe kjo është një punë tjetër që e bën me shumë qejf për të cilën është shkolluar në Zvicër.

E pyetur se cilin profesion e ka më afër zemrës, ajo shprehet që nuk mund t’i ndajë ato.

“Me i nda si me m’vra”, përgjigjet ajo duke qeshur.

Sipas saj, të gjitha profesionet e kanë rëndësinë e vet dhe i kanë sjellë ngjyrim të veçantë jetës së saj dhe po ashtu përfitime të shumta duke e pasuruar atë si njeri.

“Janë profesione që e kanë përfitimin e vet, me të tri profesionet që kam ndjehem shumë e kënaqur dhe jam mirënjohëse për bashkëpuntoret që kam dhe personat që i kam njohur deri tani në të gjitha sferat që më të vërtetë nuk kanë çmim”.

Ajo për albinfo.ch shpalos që për adhuruesit e muzikës së saj po përgatit një surprizë.

“Kam shumë plane të cilat edhe me kohë do ti bëjë publike, por për adhuruesit e mi për festat e fundvitit do të vij edhe me një projekt muzikor”, potencoi ajo.

Bernadeta Nikollbibaj me karrieren e saj vërteton që duhet t’u qendrojmë besnik ëndrrave pa marrë parasysh në çfarë cepi të botës ndodhemi. Në fund, ajo shpreh mallin që ka për vendlindjen e saj.

“Kosova më mungon shumë dhe mundohem ta vizitoj sa herë që mund të gjej kohë. Atje kam familjen time dhe shoqërinë, kështu që vendlindjen time e kam përherë në mendjen time”, përfundoi Bernadeta.

Ramë Beqiri, artisti i shquar shqiptar nga Gjeneva, mes aktrimit dhe pikturimit

Posted on 23 Shkurt, 202223 Shkurt, 2022 by Drin Reçica

Të duash artin, është botë më vete. Arti, në të vërtetë, ështe pasqyrë e jetës, është një dritë e hapur e mendjes që të shërben dhe të plotëson. Në fakt, njeriu e detyron artin të jetojë pranë tij, edhe anasjelltas.

Edhe rasti i Ramë Beqirit është i njëjtë. Siç shprehet ai, është i “infektuar” me artin dhe rrjedhimisht kjo është gjëja më e mirë që i ka ndodhur, sepse e mbush me jetë, me optimizëm dhe qetësi shpirtërore.

Të jesh mes aktrimit dhe pikturimit, është bekim

I riu shqiptar nga Kosova, Ramë Beqiri, jeton dhe vepron në kantonin e Gjenevës. Ai ka një lidhje të veçantë me artin, në kuptimin e plotë të fjalës. Ushtron aktrim dhe pikturon. Pra, është një artist i dyfishtë.

Ai është me prejardhje nga Ferizaji, është lindur dhe rritur në këtë qytet. Ai rrëfen për albinfo.ch jetën e tij, vështirësitë dhe dëshirat që kishte që në moshë të re.

“Jam lindur në fshatin Koshare. Rininë e kam kaluar në qytetin e Ferizajit, ku edhe bëra shkollën e mesme të gjimnazit. Gjatë shkollës së mesme gjithnjë kërkoja mundësi për t’u marrë me pikturë dhe teatër, e doja këtë gjë, pasiqë edhe babi im ishte i “infektuar” nga arti, siç thoshte ai”, tregon Rama.

Dëshira e tij sa vinte dhe shtohej çdo ditë e më shumë për të luajtur aktrim, aq sa edhe një ditë u “zhyt” në atë oqean.

“Unë rastësisht fillova të luaj si aktor në qytetin e Ferizajit, në teatrin që mban emrin e aktores së ndjerë “Adriana Avdullahu”, aty ku edhe babai im e kishte kaluar jetën e tij. Pikërisht edhe unë vendosa të zgjedh të njëjtin fat, të njëjtat sfida, fillova të luaj si aktor në teatrin e qytetit, kështu që shkoja në shkollë dhe bëja teatër, sepse teatri më ndiqte kudo që isha thellë brenda meje. Më e rënda ishte sepse këtë e bëja fshehurazi, sepse babai më thoshte të gjej një profesion që të sjellë një jetë më të qetë dhe, sipas tij, arti është një sëmundje e llojit të vet dhe se është një botë e vështirë brenda saj”, rrëfen Rama.

Ndoshta “presioni” i babait që të mos e ndiqte aktrimin, Ramën e bëri edhe më të dhënë ndaj kësaj fushe. Siç thonë, “molla e ndaluar është më e bukur”, ashtu ishte edhe për të riun kosovar. Ai vendosi ta ndjekë dëshirën e tij, pavarësisht gjërave të tjera.

“Atë kohë nuk e kuptoja, por ndoshta pikërisht ai insistim më ka ndihmuar dhe më ka shtyrë në realizimin e ëndrrës time. Vazhdova të luaj shfaqje në teatër, duke qenë pjesë në festivalin e teatrove të Kosovës, si aktor në disa pjesë teatrale. Kështu duke vazhduar me grupin e teatrit të qytetit, arritëm të ngjitemi në skenën e teatrit të Cyrihut në Zvicër, Munsterit në Gjermani dhe Roterdamit në Holandë. Dhe, pikërisht këtu u hap një dritare e re për mua”, tregon ai për albinfo.ch.

Gjeneva, pikënisja e re e jetesës

Ramës në vitin 2010 iu mundësua të jetojë në Gjenevë të Zvicrës. Si çdo fillim, ambientimi për të, me një shoqëri dhe kulturë tjetër, nuk ishte e lehtë. Ai tregon në një intervistë për albinfo.ch se është detyruar të bëjë punë të ndryshme e të vështira për t’ia dalë mbanë.

I zhytur në bukuritë e Zvicrës, në çeltërsinë e natyrës që ofron, Rama thellë në shpirtin e tij pikturonte ngjyrat më të bukura, që e mbushnin fantazinë e tij. Një mëngjesë ai u zgjua me një qëllim, që ëndrrën e tij ta fillojë në realitet.

“Një ditë vendosa të blej disa ngjyra me aq franga që kisha në xhep, duke mos menduar më shumë që xhepi im do të mbeste i zbrazët. Fillova të pikturoja, i thashë vetes, është momenti i duhur për ëndrrën time që kisha që nga fëmijëria. Inspirimi im ishte shumë i madh, duke parë turma njerëzish, vende të bukura, përmes pikturës mundohesha të luftoja dukuritë negative me të mirën. Kjo më krijonte një energji pavarësisht vështirësive që kisha, e binda veten të jem optimist”, shprehet ai.

I riu shqiptar kohë pas kohe realizonte piktura, duke përdorur ngjyrat karshi mendjes së tij në pikturim dhe për pak kohë punoi 30 piktura.

“Pasi realizova rreth 30 piktura, më rastisi të njihja një person, adhurues i artit, figurë e shquar në Gjenevë, që pikturën e kishte për qejfi. Ishte zotëri Antonio, njeriu i parë që fillimisht pa pikturat e mia, përmes fotografive. Fjalët e tij pozitive i mora me rezervë në fillim. Më tha që të nesërmen t’i dërgoja pikturat në shtëpinë e tij”.

Tutje Rama rrëfen se të nesërmen ai arriti te shtëpia e personit në fjalë.

“Duke i shikuar pikturat, zotëri Antonio mori në telefon motrën e tij dhe disa familjarë të tjerë. ‘Kam një befasi për ju’. Ejani tek unë, është mbushur shtëpia me ngjyra nga punimet e një piktori shqiptar”. Nuk vonoi shumë dhe aty u bë sikur një ekspozitë, me atmosferë të këndshme dhe pikërisht këtu shita pikturën e parë që titulloja ‘Këpucët në trotuar’”, tregon Rama.

Për të, nga kjo ditë filloi t’i bëjë një sërë pikturash të tjera, mori pjesë në shumë ekspozita dhe më pas mori një ftesë nga një bankë në Zvicër që punimet e tij të ekspozoheshin në ambientet e tyre, krahas disa orëve të shtrenjta që ishin të ekspozuara, karshi pikturave.

“Deti i trazuar”, piktura më e pëlqyer nga audienca zvicerane

Rama tregon se një nga pikturat e tij më të pëlqyera nga audienca zvicerane është ‘Deti i trazuar’. Piktura ka të bëjë me një nga udhëtimet e tij, një përvojë jo e këndshme e detit të trazuar, gjersa po lundronte në anije.

Pas një kohe të shkurtër, Rama njohu një firmë transporti për piktura, skulptura dhe vepra artistike. Nga këtu kuptoi se si përcaktohet vlera e çmimit të një pikture.

“Aty ku punoja në orarin e plotë të punës, punëtorët e tjerë më treguan se cili ishte personi kryesor që merrej me shitblerjet e pikturave. Me plot bindje iu afrova dhe i thashë se edhe unë jam piktor. Me një buzëqeshje ironike më tha: ‘Ka piktorë shumë’. Mirëpo nuk u dorëzova, gjatë ditëve që punoja, e lutja ta mirrte një pikturë timen. I thashë po pati ineteresim, mirë, nëse jo, ke lejen time ta hedhësh në shportë të mbeturinave”, rrëfen tutje Rama.

Piktura “Deti i trazuar” u shit për 20 mijë franga

Pikturën që Rama e kishte dorëzuar te personi në fjalë, nuk kishte shumë shpresa se do të arrinte një sukses, pasi kaluan disa muaj kohë, pa asnjë sinjal.

“Mbas tre muajsh mora një telefonatë po nga i njëjti person, më pyeti nëse jam i gatshëm ta shesë pikturën për 20 mijë franga. I gëzuar, përgjigjja ime ishte po. Për pikturën “Deti i Trazuar” kuptova që kishte pasur interesim të madh”, tregoi ai.

Krahas pikturës, Rama ka qenë i angazhuar në disa projekte kinomatografike të filmit të metrazhit të shkurtër, në qytetet e Francës dhe Belgjikës. Ndër to ishin “Don’t Take my chair” në Bruksel, filmi shqiptaro-francez në Belgjikë, në Gjenevë filmi nga regjisori Charles Hieronymi, “La mort de Socrate et mon frere Suisse”, “The Alone Shoes Marseille France”, “Confiance Montpellier France”, “La Fakir Geneve Susisse” etj.

Tani është anëtar i grupit të Festivalit internacional “Figog”. Duke qenë anëtar në këtë grup, qëllimi i Ramës është të promovojë edhe filmat nga Kosova në Zvicër. Çdo vit ai ka sjellë nga një film kosovar në festival. Këtë vit do të sjellë dy filma nga Kosova në festivalin “17 Festival international Du Film Oriental De Geneve”. /Albinfo.ch

Shqiptarja nga Franca, një aktore e diplomuar, modele dhe këngëtare

Posted on 21 Dhjetor, 202121 Dhjetor, 2021 by Drin Reçica

Kleofina Pnishi tashmë është emër suksesi në shumë fusha në Francë.

Përveç që zotëron një emër të veçantë, është femra shqiptare shumë e suksesshme në fusha të ndryshme të jetës. Energjia dhe ambiciet e saj për jetën janë të mëdha dhe asnjëherë nuk i ndali përpjekjet duke punuar për to, shkruan albinfo.ch.

Artistja Kleofina Pnishi jeton me familjen e saj që nga fundi i viteve ’90 në Francë.

Pnishi është diplomuar për aktrim, por ajo ka një karrierë të suksesshme si modele dhe, së fundmi po debuton në fushën e muzikës.

Kleofina ka qenë pjesë e serisë “Le Mystere” dhe në vitin 2017 është shpallur “Miss Provence” në Francë, shkruan tutje albinfo.ch.

Projekti i saj muzikor, i cili titullohet ”Better Everyday”, është dhe kënga e saj e parë.

Kleofina, pavarësisht se është në fillimet e dubutimit të saj, ajo është duke punuar fort për të depërtuar në tregun botëror dhe çdoherë e më shumë po bëhet një emër suksesi në fushën e muzikës. /Albinfo.ch

Francë: Aktori i suksesshëm shqiptar, në filmin “Harry Potter”

Posted on 15 Dhjetor, 202115 Dhjetor, 2021 by Drin Reçica

Arben Bajraktaraj, një nga aktorët më të suksesshëm me origjinë shqiptare, e ka ndërtuar karrierën e tij në Francë.

Artisti ka marrë pjesë në mjaft filma të mirënjohur, si “Eden Log”, “Harry Potter” etj., ku është vlerësuar për talentin dhe lojën e tij aktoriale.

Ai ka pasur rol në dy nga filmat e Harry Potter-it, ka portretizuar rolin e Antonin Dolohov në filmat ‘Harry Potter dhe Urdhri i Feniksit’ dhe ‘Harry Potter dhe Shenjtorët e Vdekjes’.

Bajraktaraj ka luajtur në shumë filma francezë, por edhe në role në filma ndërkombëtarë, si Eden Log dhe Sex Traffic. Taken and Verso. Ai ishte gjithashtu i njohur për rolin e tij si vdekjengrënësi Antonin Dolohov në filmat e Harry Potter. Ai ka punuar gjatë gjithë karrierës së tij me regjisorë të shumtë filmash, si Gérard Pirès, Xavier Ruiz, Tony Gatlif dhe Pierre Morel./Albinfo.ch

Austri: Kitaristi shqiptar që punon në Universitetin “Kunstuni Graz Krug”

Posted on 14 Dhjetor, 202113 Tetor, 2023 by Drin Reçica

Petrit Çeku, i njohur si mjeshtër i kitarës klasike, nga viti 2019 punon në Universitetin “Kunstuni Graz Krug”, Austri, shkruan albinfo.ch.

Ai është diplomuar pranë “Akademisë së Muzikës” në Zagreb dhe më pas ndoqi “Konservatorin Peabody” të Baltimores, SHBA.

Artisti shqiptar ka kompozuar muzikën që shoqëron filmin “Vera Andrron Detin”.

Ai ka lindur në Prizren, Kosovë, Çeku u frymëzua të luante kitare nga babai i tij që në moshën gjashtë vjeç. Ai ndoqi shkollën e muzikës “Lorenc Antoni” nga mosha 9 deri ne 17 vjeç, ku mori mësime në kitarë klasike nga Luan Sapunxhiu. Më 2002, Çeku u ftua nga Xhevdet Sahatxhija për të studiuar në Zagreb, Kroaci, në shkollën e muzikës “Pavao Markovac”. Ne vitin 2008, Çeku u diplomua në Akademinë e Muzikës në Zagreb, në klasën e njohur të Darko Petrinjak. Nga viti 2009–13 ai vazhdoi të studiojë me Manuel Barrueco në Konservatorin Peabody në Baltimore, SHBA. Çeku ka interpretuar shumë recitale në gjithë Evropën dhe Ameriken dhe ishte solist me orkestra të tilla si Simfonia e Baltimore, Filharmonia Çeke Kamertala, Orkestra shteterore e Hermitasit të Shën Petersburgut dhe Filarmoninë e Zagrebit. Ai gjithashtu paraqitet rregullisht me solistët e famshëm të Zagrebit dhe është anëtar themelues i Guitar Trio Elogio. Performon rregullisht në festivale muzikore si Festivali i Gjeneratës Tjetër, Samobor Festival, Panama Guitar Festival, Virtuozet e Gitarës të Moskës dhe Festivali Remusica i Prishtinës. Ai gjithashtu jep mesim rregullisht në Akademinë Polake të Kitarës dhe Festivalin e Mjeshtrave të Rinj Samobor. Petrit Çeku luan në një kitarë të bërë nga Ross Gutmeier.

Çmimet e klasit të parë, që ka fituar Petriti janë të shumta, si: “Gara Ndërkombëtare e Kitarës Klasike Michele Pittaluga 2007, Alessandria, Itali”, pastaj, “Gara Schadt e Telave të Simfonisë Allentown, Allentown, Pensilvani”, “Gara Ferdo Livadic 2005, Samobor, Kroaci, Performanca më e mirë e koncertit”, ”Gara Ndërkombëtare Parkening 2012, Malibu, Kaliforni”, “Gara Ndërkombëtare për Kitaristë të Rinj Andres Segovia 2004, Velbert, Gjermani”, “Gara Emilio Pujol 2004, Sassari, Itali”, “Gara Ndërkombëtare e Guitares Maurizio Biasini 2011, Bolonjë, Itali”, “Gara e Kroacise 2003, Dubrovnik, Kroaci”, “Gara e Kitares Anna Amalia 2003, Weimar, Gjermani”, shkruan tutje albinfo.ch.

Po ashtu, Petritit ka marrë edhe disa çmime të tjera, si: “Filarmonia e Zagrebit 2008, Muziktari ri më i mirë i vitit, Zagreb, Kroaci”, “Çmimi Muzikanti i ri më i mirë i vitit Ivo Vuljevic 2005”, “Gara Ndërkombëtare e Koncertos për Kitare JoAnn Falletta, Buffalo, New York, i Preferuari i Audiences dhe i Preferuari i Muzikantëve”. “Pasko Pertef Lameborshi, Petrit Berhami, Pëllumb Karagjozi, Pjetër Arbnori, Rexhep Bregu, Rexhep Karapici, Ridvan Bode, Robert Çeku, Roza Pati, Rrok Smajlaj Sabri”, “Çmim i renomesë ndërkombëtare Aki Takahashi, Rafael Andia, Marcel Worms, Petrit Çeku, Pierrot Lunaire Ensemble – Wien, Amici della Musica Cagliari etj.

Ndërkohë, CD-ja e parë e Çekut u lëshua në vitin 2008 me etiketën Naxos. Regjistrimet e tij të tërë suitave të Bahut, të aranzhuara nga Valter Deshpali, u vënë në treg në vitin 2016 nën etiketën spanjolle Eudora. /Albinfo.ch

Zvicër: “Sharri” i ngjan një ekspozite me fotografi të qyteteve shqiptare

Posted on 21 Nëntor, 202121 Nëntor, 2021 by Bekim Dalipi

Sot ka hapur zyrtarisht dyert shoqata kulturo artistike “Sharri” me seli në Wittenbach. Kjo shoqatë që kishte shtrirë aktivitetin kulturor për një kohë të gjatë në Romanshorn, është bartur prej disa muajsh në objektin e ri në afërsi të St. Gallenit, mes Wittenbach dhe Waldkirch.

Me dhjetëra firma shqiptare e bashkëkombas kanë punuar për disa muaj rresht për të ngritur një nga shoqatat më të mbresëlënëse të mërgatës shqiptare në Zvicër. Brenda një objekti tërësisht të rinovuar e me stoli të njëpasnjëshme murale të qyteteve shqiptare, drejtuesit e shoqatës kanë jetësuar një nga dëshirat e kamotshme të shumë aktivistëve shqiptarë të Zvicrës lindore me qendër St. Gallenin për të pasur një qendër të madhe kulturore të mërgatës shqiptare.

Kryetari i shoqatës “Sharri”, Nagip Mehmedi, pasi përgëzoi të pranishmit për pjesëmarrje të madhe e mbështetje të gjerë që i kanë dhënë komuniteti i kësaj ane realizimit të këtij projekti, ndau mirënjohjes për të gjithë sponzorizuesit, duke falënderuar ata për punën e bërë. Ai gjithashtu falënderoi autoritetet lokale për bashkëpunimin e ofruar, të cilët siç u shpreh Mehmedi, “nuk na kanë penguar asnjëherë gjatë punimeve të bëra”.

Në sallën e veshur me fotografi të mëdha të qyteteve shqiptare, të pranishmëve me një fjalë përshëndetëse iu drejtua edhe politikani zviceran i partisë së djathtë SVP, Markus Brunner. Përderisa politikanë të tjerë të së majtës, duke pasur në radhët e tyre edhe kandidatë e anëtarë me prejardhje shqiptare, nuk iu kanë përgjigjur ftesës për pjesëmarrje.

Vajzat e reja sharrjane kanë shfaqur sot një program të pasur të vallëve e këngëve nga folklori ynë. Atyre iu kanë bashkangjitur edhe këngëtarë të njohur të muzikës sonë popullore. Si zakonisht ushqimet tona tradicionale janë shërbyer po ashtu me bollëk.

Shoqata “Sharri” është e hapur çdo të diel për grupin e valleve me fëmijë nën drejtimin e Jeton Krasniqit.

Shyhrete Kurti-Musa vjen me librin e saj të parë “Poezia është grua”

Posted on 20 Shtator, 202120 Shtator, 2021 by BR

Të hënën, në Sion, është përuruar libri me poezi “Poezi është grua”, e autorës Shyhrete Kurti-Musa. Gjatë përurimit, autorja ka thënë se këtë libër, ia ka kushtuar jetës, miqve dhe anës saj personale, ndjesive të saj shpirtërore, do të thotë përmes poezive ajo ka sjell përjetimet jetësore dhe të miqve të saj.

Vëllim me poezi nga poetja kosovare, Shuki, (Shyhrete Kurti-Musa) që aktualisht jeton në Zvicër ka 78 poezi në shqip dhe frëngjisht, të përkthyera nga Erih Ahmetaj. . Ky është libri i saj i parë.

“Ndonjëherë e kemi të vështirë të themi me saktësi se çka në të vërtetë e bën të bukur e të fuqishëm një tekst lirik. Mes figuracionit, thellësisë meditative, koloritetit, harmonisë kompozicionale, muzikalitetit apo edhe ndonjë veçorie tjetër letrare. Leximi i librave poetikë si ky që ka në dorë lexuesi, pos që të dhurojnë emocione të veçanta, edhe më shumë të përforcojnë bindjen e hershme se poezia nuk është rastësisht edhe e magjishme, edhe mbretërore.

Ndonëse është libri i saj i parë, autorja befason këndshëm posaçërisht me estetikën ligjërimore, peizazhin, por edhe me frymën e saj. Raporti lirik për të ndërtuar shtëpinë prej shpirti, që në dukje të parë ka fatin gati si të letrave të shkruara e të padërguara, na shfaqet më triumfal, sepse poezia është edhe aromë gruaje që ndez, edhe një diell tjetër…”, ka thënë Bujar Salihu, poet.

“Poezia është grua” nga Shuki Kurti Musa është botuar nga Revista letrare me redaktore Ornela Musabelliu dhe botues Dritan Kiçi./ALBINFO.CH/

Me çifteli në dorë, Jurgeni nga Gjermania sjell remix, hitet botërore

Posted on 9 Gusht, 20219 Gusht, 2021 by Drin Reçica

Jurgen Pecnikaj është instrumentisti shqiptar, i cili jeton dhe punon në Berlin të Gjermanisë.

Ai është një artist i talentuar dhe ushtrohet në instrumentin e çiftelisë, ndërkohë që përzgjedhja e tij muzikore është tërësisht e ndryshme nga ajo që jemi mësuar të dëgjojmë.

Prej pasionit të tij, ai është bërë mjaft i njohur për shumë yje ndërkombëtare, si Bebe Rexha, grupi muzikor “Black Eyed Peas” etj.

Jurgeni është një talent unik në tregun e muzikës, performon me çifteli remixet e hiteve që janë botërore, duke tërhequr vëmendjen e shumë këngëtarëve.

Ai tregon për Albinfo.ch. se është lindur dhe rritur në Tiranë dhe shkollimin për muzikë e përfundoi në vendlindje.

“Jam lindur dhe rritur në Tiranë. Që në fëmijëri kam studiuar violinë dhe piano në Liceun Artistik në Tiranë. Përveç Liceut Artistik, kam studiuar dhe Shkencat Kompjuterike & IT Programing, mirëpo këtë të fundit m’u desh ta ndërprisja për të ikur në Gjermani”, shprehet Jurgeni.

Vlen të theksohet se ka gati tre vjet që Jurgeni punon dhe vepron në shtetin gjerman. Përkundër vështirësive në ambimentimin e tij në këtë shtet, ai shprehet optimist me qëllime të qarta drejt punës dhe suksesit.

“Në Gjermani kam rreth 2 vjet e gjysmë që jetoj, sigurisht rrugëtimi ka vështirësi kur lëviz nga një vend në një vend tjetër, kulturat e ndryshme, gjuha, por të rëndësishme janë synimet dhe qëllimet që ia vë vetes dhe, pa dyshim se ia dal mbanë”, tregon ai.

Çiftelia, një rrugë suksesi për Jurgenin

Muzika për Jurgenin gjithherë ka qenë një pasion dhe kohët e fundit duket se po bëhet një profesion, që është unik në kohën moderne. Lidhja e tij me muzikën nuk është e rastësishme, pasiqë babi i tij është Lekë Pecnikaj, këngëtar i shquar në Ansamblin Shtetëror.

Çiftelinë e kam mësuar në moshë të re, rreth 15 vjeç, por vetëm në tre vjetët e fundit ushtroj vazhdimisht. Arsyeja se pse jam kaq i dhënë me muzikën, është nga familja ime. Jam rritur në një frymë muzikore, babai im është Lekë Pecnikaj, këngëtar në Ansamblin Shtetëror, i cili ia ka kushtuar gjithë jetën këngës shqipe”, bën të ditur ai.

Versioni me çifteli bëri goxha zhurmë, aq sa për njerëzit po duket tërheqëse dhe kjo pa dyshim se është një ruajtje e traditës si pasuri në vete.

“Sigurisht muzika me çifteli është një pasuri në vete, jo vetëm çiftelia, por dhe lahuta etj. Duke parë të rinjtë që nuk dëgjojnë edhe shumë muzikë popullore, u mundova të sjell një version tjetër për ta dhe më vjen mirë që u pëlqyen remixet e realizuara nga unë”.

Tërhoqi vëmendjen e Bebe Rexhës, Black Eyed Peas (Bep), Daddy Yankee

Jurgeni me rrymën e tij muzikore po ngjet ngadalë shkallët e suksesit në këtë zhanër. Para pak kohësh këngëtarja Bebe Rexha publikoi një video, ku Jurgeni kishte krijuar remixin e këngës “Say my name”. Ai ndiqet edhe nga artistë të njohur shqiptarë dhe krijimet e tij pëlqehen shumë nga të gjithë.

Se si e priti reagimin e Bebe Rexhës, Jurgeni tregon se u ndje shumë mire, mbi të gjitha kur vlerësohesh nga një artiste aq e madhe. “Pasi hodhi në story muzikën time, Bebe Rexha duke kërcyer me remixin tim, u ndjeva vërtet i vlerësuar”, tregon ai për albinfo.ch.

Po ashtu, një remix me çifteli i këngës Ritmo të Black Eyed Peas dhe J Balvin, i krijuar nga Jurgen Pecnikaj, është publikuar në Instastoryn e “Bep”.

Përveç kësaj, ai ka mahnitur një nga këngëtarët më të njohur, siç është Daddy Yankee, duke luajtur me çifteli këngën “Con Calma”.

Ka qenë vetë Daddy Yankee ai i cili e ka parë e dëgjuar këtë këngë, e më pas, teksa i ka bërë përshtypje, e ka shpërndarë edhe në Instagramin e tij.

Në këtë mënyrë Daddy Yankee u ka treguar fansave të tij në gjithë botën se sa shumë i ka pëlqyer ky version i këngës së tij, e luajtur nga një i ri shqiptar.

Ideja për këngët që i shndërron në një rrymë tjetër, Jurgeni shprehet se shumica e këngëtarëve suprizohen dhe e urojnë, “mbase nuk mendojnë se dikush mund të luajë dhe me çifteli dhe menjëherë e ndajnë me fansat e tyre”, tha ai.

Jurgeni bën të ditur për Albinfo.ch se do të ketë projekte të reja për verën 2021

“Besoj në qershor do të publikojmë një version akustik me këngëtaren Mimoza, e cila këndon dhe vepron në Amerikë. Më vjen mirë që çiftelinë do ta shohin edhe njerëzit anembanë botës”, përfundon ai. /Albinfo.ch

Vogëlushi 3-vjeçar nga Londra, bëhet hit në internet

Posted on 6 Gusht, 20216 Gusht, 2021 by Drin Reçica

Për sharmin dhe talentin e tij të veçantë, afro 100 gazeta britanike dhe botërore kanë shkruar për Elension, si një rast unik për moshën e tij që reklamon për firmat më të njohura botërore të veshjeve, shkruan albinfo.ch.

Elensioni Sulaj, një fëmijë i bukur, elegant dhe pasionant pas fotove, po bën “bom” me “lukun” e tij në rrjetet sociale.

Ai është vetëm tre vjet e gjysmë dhe, pavarësisht moshës që ka, talenti i tij për fotogjen nuk do koment. Mënyra se si pozon, stili i qëndrimit dhe veshjet e tij e bën të jetë një fëmijë i kompletuar, influencues i markave të njohura, shkruan tutje albinfo.ch.

Elensioni është lindur dhe jeton në Waltham Cross, në Hertfordshire, Londër, në Mbretërinë e Bashkuar. Që në vitet e para të jetës ai është cilësuar si fëmija më i bukur dhe fotogjen.

Prej disa kohësh Elensionit i është krijuar një faqe në Instagram, në të cilin hedhin materiale të ndryshme, si foto, video, jetën e tij të përditshme etj. Me postimet e tij ai ka grumbulluar mijëra klikime dhe ndjekës në profilin zyrtar të tij.

Ai është me prejardhje nga Kukësi, shumë vjet më parë babai i tij emigroi së bashku me nënën e Elensionit në Londër.

Për veshjen e tij dhe çdo gjë tjetër kujdeset mamaja e tij, e cila në një intervistë për Albinfo.ch tregon se Elensioni është një çun i mbarë dhe se, përveç lojërave të preferuara të tij, ai ka dëshirë të bëjë edhe foto pa i imponuar.

“Elensio ka shumë qejf të luajë me “Slime”, ka dëshirë të dalë në park dhe është fëmijë shumë aktiv. Përveç këtyre, shpeshherë dëshiron të bëjë foto, më thotë ‘mami picture (foto)’, pastaj ka raste edhe që nuk do. Asnjëherë nuk e detyroj (të gjitha fotot e videot janë me dëshirën e Elensios)”, tregon mamaja e tij.

Markat e veshjes së Elensios

Nëna e Elensionit e ka pasion veshjen e djalit të saj, ajo i ka hapur llogari në rrjetet sociale që kur ai ishte vetëm 1 vjeç. Që nga ajo kohë i ka mësuar vogëlushit të bëjë selfie dhe të lidhë marrëveshje me kompanitë e veshjeve, markave më të mëdha në botë.

Profili i Elensios është shumë i komentuar dhe ka afro 30 mijë ndjekës në rrjetet sociale. Nëna e tij i bën postime për firmat, si Burberry, Versaçe, Gucci, Givenchy, Moschino dhe Ralph Lauren, shkruan albinfo.ch.

Shumë media botërore kanë shkruar për Elension dhe vlen të theksohet se gazeta e parë që ka shkruar historinë e vogëlushit shqiptar është “The Sun”.

“Shumë media britanike kanë shkruar për Elension, jo vetëm, por nga shumë shtete të botës, me afro 100 gazeta, revista në mbarë botën”, shprehet e ëma e tij.

E veçanta e gjithë kësaj është se Elensio, përveç gjuhës angleze, flet rrjedhshëm edhe gjuhën shqipe. /Albinfo.ch

Kosti Deti, instrumentisti i talentuar në Vjenë

Posted on 28 Qershor, 202128 Qershor, 2021 by Drin Reçica

Kosti Deti është instrumentisti i talentuar në Vjenë, është vlerësuar me çmimin e madh në garën ndërkombëtare të pianos Valetta në Maltë, shkruan albinfo.ch.

Vlen të theksohet se pianisti shqiptar ka mbajtur koncerte në gjithë Europën dhe më gjerë.

Që nga 2006 është i vlerësuar me mbi 30 çmime kombëtare dhe ndërkombëtare, shkruan tutje albinfo.ch.

Ai së fundmi, në një postim në rrjetet sociale, është shprehur i gëzuar për fitoren në garën ndërkombëtare të pianos Valetta në Maltë.

Postimi i plotë:

Të dashur miq!

Jam jashtëzakonisht i nderuar që jam fitues i GRAND PRIX në garën ndërkombëtare të pianos Valetta në Maltë.

Jam shumë mirënjohës ndaj Jurisë së jashtëzakonshme…

Mezi presim të performojmë në këtë vend të bukur…

Rapi Sota, një piktor bashkëkohor ekspresionist nga Kanadaja

Posted on 18 Qershor, 202118 Qershor, 2021 by Drin Reçica

Rapi Sota është një piktor bashkëkohor ekspresionist, i cili jeton dhe punon në Kanada, transmeton albinfo.ch.

Puna e tij është mjaft e vlerësuar, me ekspozita të shumta që nga viti 1993, në Evropë dhe Kanada.

Ka përfunduar studimet në Universitetin “Aleksandër Xhuvani në Elbasan. Ai fillon punë në Qendrën e Burimeve Komunitare të Cote des Nueges në Montreal, duke u caktuar më pas edhe drejtor i kësaj qendre.

Sota po merr pjesë në ekspozitë kolektive të titulluar “Vera e ngjyrave” që po zhvillohet në “Galerie Ambigu” në Montreal.

DETAJE – FOTO

Kështjella Pepshi dhe suksesi i saj në fushën e muzikës në Zvicër (Video)

Posted on 24 Maj, 202124 Maj, 2021 by Drin Reçica

Kështjella Pepshi tashmë është emër suksesi në fushën e muzikës. Debutimi i saj është në hapa të sigurt, në “rrymën” e veçantë zhanrore “Europop Jazz”, shkruan Albinfo.ch.

Përveç që zotëron një emër të veçantë, Kështjella është femra shqiptare shumë e suksesshme në fusha të ndryshme të jetës në Zvicër. Energjia dhe ambiciet e saj për jetën janë të mëdha dhe asnjëherë nuk i ndali përpjekjet duke punuar për to.

Të përshkruash portretin e saj nuk është e lehtë, pasiqë tek ajo vërehen shumë veçanti, si në sjellje, në formimin intelektual, profesional dhe etik, qoftë në qëndrimet e saj dhe, para së gjithash, në të menduar.

Kjo ngase perspektiva e qasjes së personalitetit të saj e bën të jetë një vajzë entuziaste dhe kërkuese për të arritur qëllimet drejt suksesit.

Kështjella Pepshi, pavarësisht se është në fillimet e dubutimit të saj, ajo është duke punuar fort për të depërtuar në tregun botëror dhe çdoherë e më shumë po bëhet një emër suksesi në fushën e muzikës, shkruan tutje albinfo.ch.

Vlen të theksohet se në vitin 2010 këngëtarja shqiptaro-zvicerane u zgjodh “Miss Kosova Univers” dhe, po atë vit, ajo prezantoi Kosovën në Las Vegas, për zgjedhjet e “Miss Univers”, një nga ngjarjet më të rëndësishme të bukurisë në botë.

Kështjella, me kalimin e viteve, ishte e përfshirë edhe në fushën e politikës në Zvicër me shumë aktivitete të ndryshme, veçmas për migrimin e shqiptarëve dhe integrimin e tyre në një shoqëri dhe kulturë tjetër, siç është ajo zvicerane. Ajo ka kandiduar në Parlamentin zviceran me temën programore: “Çështjet e migrimit dhe integrimit”.

Për bukuroshen shqiptare, Zvicra është shteti që u ofron mbështetje të gjithë të rinjve, veçmas artistëve të rinj.

“Zvicra është një vend i bekuar nga Zoti. Është një vend me shumë perspektivë, të hapë rrugë dhe shkollim deri në maksimum, qoftë në kulturë, sport dhe në shumë fusha të tjera, ndërsa neve na mbetët ta shfrytëzojmë këtë sa më mirë”, shprehet ajo.

Krijimtaria dhe jeta profesionale muzikore

Kështjella ka lindur, jeton dhe vepron në Heimberg të Zvicrës, në kantonin e Bernës. Ajo është me origjinë nga Juniku i Kosovës. Prindërit e saj, para shumë vjetësh kanë emigruar në Zvicër shkaku i situatës jo të mirë të krijuar në atë kohë, shkruan albinfo.ch.

Sa i përket jetës dhe shoqërisë në Zvicër, ajo tregon se nuk ka qenë aspak e vështirë ambientimi i saj me rrethin shoqëror dhe se ndjehet e barabartë me të gjithë, pa paragjykime.

Duke qenë se ajo është lindur dhe e rritur në kantonin e Bernës, ajo ka përfundur shkollimin po në këtë vend.

Keshtjella tregon për albinfo.ch se muzikën e ka pasion dhe se ka filluar të këndojë që në moshë të re, nëpër koncerte të ndryshme në Zvicër.

“Kam filluar të këndoj si fëmijë, por nga mosha 7-vjeçare kam filluar të marr pjesë nëpër koncerte të ndryshme që organizoheshin në Zvicër, pastaj në manifestime shkollore dhe “Mini Pley Bec Show”, ku kam fituar edhe çmime të ndryshme”, tregon ajo.

Kështjella ndjek “rrymën” e muzikës “Europop Jazz”, zhanër ky i veçantë, i kombinuar dhe i vështirë për t’u kënduar. Ajo u komentua për ngjyrat e saj të zërit dhe mjeshtrinë e këndimit, të dy këto vlera që ajo i gëzoi që në paraqitjet e para si këngëtare. Në vitin 2018 ajo publikoi këngën e saj të parë: “Too Many Miles”.

“Zhanri im në muzikë është “Europop Jazz”, ndërsa kënga ime e parë quhet “Too many miles”, e cila është pritur jashtëzakonisht mirë”, shprehet ajo.

Duhet theksuar se Kështjella ka një gërshëtim të veçantë mes zhanrit “Europop Jazz” dhe kjo patjetër se është një përparësi për të, që në një të ardhme të bëhet yll i muzikës botërore.

Kënga e parë e saj u dëgjua shumë dhe u transmetua në shumë media muzikore të njohura botërisht.

“Kënga ime e parë pati mjaft sukses, “Too many miles”, këngë kjo e transmetuar në “Radio Berlin”, “Radio 15” dhe në emisionin më të shikuar në Evropë “MTV” në Televizion. Ky sukses më shtyn të ec edhe më shumë drejt ëndrrës sime”, thekson ajo.

Skenike dhe me ngjyrim emocional

Kështjella Pepshi deri më tani ka arritur të realizojë katër këngë në gjuhën angleze dhe shumë “covera” nga këngëtarë të mirënjohur në botë, shkruan albinfo.ch.

Këngët e saj janë: “Too many miles”, “Even if the Sky is Blue”, “Who Cares”, “Wrong or right (Cover by Kwabs)” dhe “Shape of my Heart (Cover by Sting)”.

Të gjitha këto këngë kanë nga një sukses më vete, në të gjitha dimensionet. Si nga ana skenike, ashtu edhe nga ngjyrimi emocional që përçojnë te publiku.

Për bukuroshen shqiptare, “coverat” ishin një mundësi e mirë që të tregojë talentin e saj dhe pikënisje për të krijuar një profil orgjinal si këngëtare.

“Po, “coverat” ishin një mundësi ku si këngëtare pata mundësi ta tregoj talentin tim dhe për të provokuar, matur dëgjuesit sa po pëlqehesha. Por, për të pasur një profil si këngëtare, të duhen këngë e punuar vetë,” shprehet ajo.

Kështjella e pëlqen shumë gjuhën shqipe, por nuk ka menduar ta punojë një këngë në shqip, pasiqë është e fokusuar në tregun ndërkombëtar.

“Më pëlqen gjuha shqipe shumë dhe vërtet tingëllon shumë bukur, por nuk kam menduar për këtë çështje, pasi jam e fokusuar për të arritur në tregun ndërkombëtar”, tregon ajo.

Këngëtarja nga Kosova e veçon se frymëzim për të është Nexhmije Pagarusha.

“Këngëtare të preferuar nga Kosova do ta veçoja Nexhmije Pagarushën. Është shkurt një fenomen i papërsëritur dhe krenohem që i takon popullit shqiptar”, thekson ajo.

2021 do të startojë me album dhe projekte të reja

Kështjella bëri të ditur për Albinfo.ch se këtë vit do të sjellë disa këngë të reja, të përmbledhura në një album.

“Ndër planet e reja për këtë vit do të jetë përfundimi i albumit tim të parë muzikor me disa këngë dhe të jem para një ngjarjeje të madhe muzikore. Nuk dua të flas më shumë për këtë projekt, preferoj të flasë puna ime”, përfundon ajo. /Albinfo.ch

Artisti shqiptar nga Amsterdami, solisti i parë në ”Balet Het Nationale”

Posted on 10 Maj, 202110 Maj, 2021 by Drin Reçica

Artisti shqiptar Altin Kaftira, jeton dhe ushtron aktivitetin e tij në Amsterdam, Hollandë, transmeton albinfo.ch.

Kaftira ka interpretuar si solist i parë në ”Balet Het Nationale” – Baleti Kombëtar Hollandez, nga viti 2000 deri në 2007.

Në një intervistë, kritiku dhe shkrimtari hollandez Herman Stevens, e ka konsideruar një të preferuar të audiencës, një yll që zotëron karizmën më të madhe nga çdo artist në Baletin Kombëtar.

Pas një karriere të suksesshme në balet, ai vendos në vitin 2007 të ndjekë rrugën e artit si kineast.

Altin Kaftira, në rolin e ri, ka sjellë një tjetër punë artistike bashkëpunuese me koreografi nga David Dawson të baletit “Metamorphosis” dhe muzikë nga Philip Glass. /Albinfo.ch

Alida Duka, këngëtarja e talentuar shqiptare në Hanover

Posted on 10 Maj, 202110 Maj, 2021 by Drin Reçica

Alida Duka është këngëtarja shqiptare, e cila jeton prej shumë vitesh në Hanover të Gjermanisë, transmeton albinfo.ch.

Ajo ka filluar mësimet e pianos që në moshë të vogël, duke vazhduar më pas dhe liceun artistik.

Alida është një artiste mjaft aktive, pasi merr pjesë vazhdimisht në festivale dhe koncerte të organizuara në Shqipëri, edhe pse ndodhet larg vendlindjes.

Në një intervistë për mediat shqiptare, ajo flet për fillimet artistike, publikimet e reja dhe marrëdhëniet profesionale me vëllain e saj, kantautorin Ernest Duka – “Stine”. /Albinfo.ch.

Dy motrat simpatike, blogere të suksesshme në vlogun e tyre në Itali

Posted on 21 Prill, 202121 Prill, 2021 by Drin Reçica

Steisi dhe Eleni Zylfo janë dy motra shqiptare që kanë lindur, jetojnë dhe veprojnë në Modena të Italisë, shkruan albinfo.ch.

Të dy motrat janë të bukura dhe duket se janë binjake, por në fakt, ato kanë një diferncë prej 2 vjetësh në moshë. Steisi është 13-vjeçare dhe Eleni 11 vjeç.

Prej disa kohësh atë kanë krijuar vlogun e tyre, në të cilin hedhin materiale të ndryshme, si foto, video, jetën e tyre të përditshme.

Ato në postimet e tyre kanë të grumbulluara mijëra klikime në Youtube, shkruan tutje albinfo.ch.

Ani pse kanë lindur dhe jetojnë në Itali, gjuhën shqipe e kanë kultivuar nga prindërit dhe flasin shumë rrjedhshëm.

Ato mund t’i ndiqni në kanalin e Youtybe në “Steisi Eleni Zylfo”, kanal ky, ku mund të gjeni të gjitha videot interesante të vajzave që kanë karaktere të ndryshme, qoftë për vetëdijesim, veshje, kuzhinë etj.

Eleni ka dëshirë të jetë një foto-modele dhe aktore në Itali, profesione që ka për synim në të ardhmën e saj, ndërkohë Steisi ka dëshirë të jetë moderatore në fushën e mediave, qoftë në mediat shqiptare, ashtu edhe në ato italiane. /Albinfo.ch

Modelisti me prejardhje nga Kosova, pjesë e gala mbrëmjes nga “Gucci”

Posted on 19 Prill, 202119 Prill, 2021 by Drin Reçica

Quhet Joland Novaj, është medel me prejardhje shqiptare, lindur dhe rritur në Nju-Jork të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, transmeton albinfo.ch.

Novaj vazhdon studimet e larta në “Pace University – Lubin School of Business” dhe ushtron profesionin e tij në fushën e modeling-ut. Jolandi ishte pjesë e galasë të organizuar nga firmat me famë botërore “Gucci & Balenciaga” dhe ka komentuar në rrjete sociale, emocionet e aktivizimit në një event kaq të rëndësishëm për karrierën e tij, transmeton tutje albinfo.ch.

Në këtë gala mbrëmje, vëmendjen e rrëmbeu modeli nga Kosova, i cili quhet Joland Novaj. Modeli shqiptar shkëlqeu në këtë pasarelë dhe ai vetë nuk po e besonte që ishte pjesë e galasë. Përpos shkëlqimit që pati, askush nga ne s’e kuptuam si ishin emocionet e tij. Nëpërmjet një postimi në Instagram, ai u shfaq me lot në sy nga gëzimi.

“Nuk mund ta besoj se po shikoj veten të sfiloj për “Gucci Aria Show”, një nder i madh të jem pjesë e saj.

Vlen të theksohet se “Gucci dhe Balenciaga” kanë bashkuar forcat për të lëshuar një koleksion. Kush do ta kishte menduar se do të shihnim një ditë ku dy nga shtëpitë më të mëdha të modës luksoze, të dyja në pronësi të Kering, do të bashkoheshin për një projekt të veçantë. /Albinfo.ch

Kosovarja Drilona Musa, finaliste e ‘The Voice of Switzerland’

Posted on 12 Prill, 202112 Prill, 2021 by Drin Reçica

Është Drilona Musa, vajza shqiptare nga Kosova që po bënë shumë “zhurmë” në Zvicër. Madje, u komentua për ngjyrat e saj të zërit kumbues, duke ”pushtuar” skenën e “The Voice Switzerland”, shkruan albinfo.ch.

Që në paraqitjen e parë, në audicionet e fshehta, Drilona goditi fort me zërin e saj dhe me mjeshtri të veçantë të trajtimit të këngës, vlera këto që i gëzon ajo.

Artistja e re shqiptare është rritur dhe jeton në Bazel të Zvicrës. Musa pati një sukses të madh me paraqitjen e saj në programin “The Voice of Switzerland” të vitit 2020, duke arritur deri në finale, por aktiviteti u ndërpre për shkak të pandemisë. Muzika është një pjesë e rëndësishme e jetës së saj dhe gjatë këtij viti Drilona planifikon të publikojë disa kompozime të reja. /Albinfo.ch

Gjatë këtij vitit Drilona planifikon të publikojë edhe disa këngë të tjera.

Belgjikë: Sopranoja shqiptare, Ana Naqe, me veprimtari artistike

Posted on 11 Prill, 202111 Prill, 2021 by Drin Reçica

Sopranoja shqiptare, Ana Naqe, jeton dhe ushtron aktivitetin e saj artistik në Belgjikë, transmeton albinfo.ch.

Artistja e mirënjohur vazhdon me interpretimet e saj në skenat evropiane, pas pak kohësh ajo do të jetë aktive në fushën e kinematografisë, duke u bërë dhe pjesë e një filmi.

“Në moshë shumë të vogël, 13 vjeçe, shkova të bëja master klasa dhe koncerte në Belgjikë. Aty krijova lidhjet dhe mundësitë që të mund të studioja në shkollë të mesme”, shprehet ajo.

Aftësia vokale dhe interpretuese i kanë siguruar asaj role të shumta në skenat belge dhe në shtete të tjera, si Spanja, Franca etj.

Ana thotë se, edhe pse ka pasur fat, suksesi i saj është më tepër punë dhe këmbëngulje. Ajo është nënë e një djali 13-vjeçar që nuk dëshiron të largohet nga Belgjika dhe kjo është arsyeja që nuk është kthyer në Shqipëri.

“Unë kam pasur shumë fat. Por dua të them se është tepër punë, punë natë e ditë dhe këmbëngulje. Sigurisht që në Shqipëri mendoj se do ta kisha shumë më të lehtë, njerëzit njihen më tepër dhe kush nis rrugën e tij, ecën para shumë më shpejt. Pas kohësh që isha unë u desh shumë kohë që talente të rinj të dalin. Arsyeja pse nuk kthehem në Shqipëri është se kam një djalë 13 vjeç që është shumë belg, e do Belgjikën”, vijoi Ana. /Albinfo.ch

Takimi - Guxo të ëndërrosh në Kosovë

Më shumë nga Revista 07-2024

Më shumë nga Revista 06-2024

Më shumë nga Revista 05-2024

Më shumë nga Revista 02-2024

Më shumë nga Revista 04-2024

Më shumë nga Revista 03 – 2024

Më shumë nga Revista 01/2024

Më shumë nga Revista 06/2023

Më shumë nga Revista 05/2023

Më shumë nga Revista 04/2023

Më shumë nga Revista 03/2023

Më shumë nga Revista 02/2023

Më shumë nga Revista 01/2023

Më shumë nga Revista 10/2022

Më shumë nga Revista 09/2022

Më shumë nga Revista 08/2022

Më shumë nga Revista 07/2022

Më shumë nga Revista 05/2022

Më shumë nga Revista 04/2022

Më shumë nga Revista 03/2022

Më shumë nga Revista 02/2022

Më shumë nga Revista 01/2022

Arkitektët shqiptarë në Zvicër

Arkitekti shqiptar që transformoi ndërtimin e inxhinierit të famshëm zviceran, Heinz Isler

Arkitekti dhe inxhinieri: dy vëllezërit në krye të FF Partner AG

Fiechtenpark, një oazë për një pleqëri të dinjitetshme

Me specialistin e fushës sizmike, inxhinierin e ndërtimit, Besnik Halili

Suksesi i “e.a.Partners AG” vjen falë punës korrekte dhe transparencës

Abonohu nÃ« revistÃ«n tonÃ«