Pse Zvicra refuzoi t’i jepte shtetësinë një studenti amerikan?

Autoritetet zvicerane kanë qenë të njohura për refuzimin e kërkesave për natyralizim bazuar në arsye në dukje të parëndësishme. Pra, a ishin ata të justifikuar që t’i refuzonin shtetësinë një studenti amerikan?

Këtë javë, mediat zvicerane raportuan rastin e një burri 30-vjeçar që ata e quanin Hamza, i cili kishte lindur në Shtetet e Bashkuara dhe mbërriti në Zvicër në moshën 14-vjeçare.

Ai ndoqi shkolla të ndryshme private, ndërkombëtare, kryesisht në Vaud dhe Gjenevë, dhe më pas u diplomua në Administrim Biznesi, duke vazhduar studimet për të marrë një diplomë master në Webster University, një shkollë amerikane në Gjenevë.

Megjithëse Hamza dukej se ishte në rrugën e duhur, të paktën nga pikëpamja arsimore, kërkesa për nënshtetësinë zvicerane që ai paraqiti në Gjenevë u refuzua nga autoritetet kantonale. Arsyeja e refuzimit ishte njohja e pamjaftueshme e tij në frëngjisht. (Njohja e një gjuhe kombëtare është një nga kushtet për natyralizim në Zvicër).

Çfare ndodhi me pas?

Megjithatë, Hamza vazhdoi, duke apeluar vendimin e kantonit me arsyetimin se ai ka vuajtur që në fëmijëri nga çrregullime motorike vizuale, një problem në përpunimin e informacionit dëgjimor, si dhe probleme të vëmendjes dhe përqendrimit.

Ai paraqiti certifikata mjekësore që vërtetonin këtë gjendje, njëra prej të cilave pretendonte se, duke pasur parasysh problemet e Hamzës, mjekët i kishin këshilluar prindërit e tij që t’i mësonin vetëm anglisht, për të mos e ngatërruar.

Autoritetet kantonale të natyralizimit përfundimisht u dorëzuan, duke miratuar Hamzën për shtetësi.

Por fjala e fundit iu la Sekretariatit Shtetëror për Migracionin (SEM), i cili më pas anuloi vendimin e Gjenevës.

“Duke pasur parasysh aftësinë e [Hamzës] për të marrë diplomën master si pjesë e studimeve të tij në anglisht, ai mund të pritet të mësojë edhe frëngjisht”, tha SEM.

Ai shtoi se shumë njerëz disleksikë në Zvicër arrijnë, me terapinë e duhur, të mësojnë frëngjisht dhe ta zotërojnë atë mjaftueshëm për të përfunduar arsimin e tyre të detyrueshëm.

Prandaj, SEM e gjeti “të pakuptueshme” që Hamza “nuk ishte në gjendje të zhvillonte një bisedë rudimentare në frëngjisht”.

Për më tepër, SEM argumentoi se pavarësisht diplomës së tij të avancuar universitare, Hamza është ende i varur financiarisht nga prindërit e tij. Kjo tregon “një paaftësi për të bashkëvepruar jashtë flluskës ndërkombëtare të Gjenevës dhe për t’u përshtatur me mënyrën e jetesës dhe zakonet zvicerane”.

Megjithatë, ky nuk ishte fundi i historisë.

Në përgjigje, Hamza pohoi se vendimi i SEM-it “diskriminonte personat me aftësi të kufizuara, ishte arbitrar dhe përbënte abuzim me pushtetin”.

Ai vendosi të apelojë vendimin në Gjykatën Federale administrative të Zvicrës (TAF), për fjalën e fundit në këtë çështje.

Siç e përshkroi Tribune de Genève në një artikull të botuar këtë javë, “të gjithë u gjendën në fund të gushtit para gjyqtarëve të TAF”.

Çfarë vendosën ata?

Ata nuk ishin vërtet të bindur nga raportet mjekësore që do të justifikonin trajtimin preferencial.

Gjykata gjithashtu konstatoi se me mbështetjen e duhur, “asgjë nuk e pengoi [Hamzën] të arrinte një nivel A2 në frëngjisht”.

Gjykatësit thanë gjithashtu se Hamza nuk ishte integruar aq mirë sa të pretendonte kombësinë zvicerane. Ata vunë në dukje se ai nuk ishte i pavarur financiarisht dhe rrjeti i tij i miqve në Zvicër “nuk konsiderohej i besueshëm… në mesin e pesë miqve të tij, ai përfshiu emrat e dy avokatëve të tij”.

Përfundimi

TAF hodhi poshtë kohët e fundit ankesën, duke e urdhëruar Hamzën të paguajë 1200 franga për shpenzimet gjyqësore.

Ai gjithashtu do të duhet të largohet nga Zvicra, pasi SEM nuk i ka vazhduar lejen e qëndrimit.

---