Puna në qiell të jep ndjenjën e paqes

“Nuk ka asgjë më mirë se të mund të punoj në qiell. Kur kam kohë dhe shikoj nga dritarja, nuk shoh kufij, fe, ngjyra lëkure, varfëri, luftë dhe kjo më jep një ndjenjë paqeje”, thotë Domenika Munishi, stjuardesë

Domenika Munishi është një vajzë e re shqiptare, e lindur në Wil të Kantonit St. Gallen. Ka mbaruar gjimnazin në vitin 2023 me temën e diplomës mbi patriarkalizmin ndër shqiptarët, me notën më të lartë në Zvicër, 6. Jeton me prindërit, dy motra dhe një vëlla, në Zvicër.

Këtë vit ajo do të kandidojë për Parlamentin e qytetit të Wil-it, ndërsa në vitin e ardhshëm do të fillojë studimet në Universitetin e St. Gallenit, ndër më të mirët në botë, për Ekonomi. Por, arsyeja e prezantimit të saj për lexuesit e albinfo.ch kësaj radhe është profesioni që ushtron, ai i stjuardesës.

Albinfo.ch: Kur ju lindi dëshira për t’u bërë stjuardesë?

D. Munishi: Ka qenë gjithmonë ëndrra ime e fëmijërisë.

Albinfo.ch: Sa kohë keni që punoni në këtë profesion?

Munishi: Një vit.

Albinfo.ch: Cilat ishin kushtet që duhej plotësuar për të punuar si stjuardesë?

D. Munishi: Aftësitë gjuhësore, aftësitë e notit, kualifikimet shkollore, pamja dhe sjellja, aftësitë njerëzore. Në ditën e vlerësimit më duhej të luaja një lojë me role në të cilën më duhej të zotëroja situata të ndryshme, kështu që fleksibiliteti është gjithashtu shumë i rëndësishëm.

Albinfo.ch: Sa femra shqiptare njihni në këtë profesion?

D. Munishi: Unë kam pasur nderin të punoj me dy femra shqiptare, por të jem e sinqertë, ne jemi një pakicë e vogël në mesin e diku rreth 5000 stjuardesave që punojnë për SWISS.

Albinfo.ch: Si është të jesh stjuardesë dhe të jetosh në qiell?

D. Munishi: Për mua personalisht, nuk ka asgjë më të mirë se të mund të punoj në qiell. Kur kam kohë dhe shikoj nga dritarja, nuk shoh kufij, fe, ngjyra lëkure, varfëri, luftë dhe kjo më jep një ndjenjë paqeje.

Albinfo.ch: Mund të na tregoni si duket një ditë e zakonshme e punës?

D. Munishi: Mënyra më e mirë për t’iu përgjigjur kësaj pyetjeje është me një shembull: Kur fluturoj për në Shangai, tashmë e kam paketuar valixhen time një ditë më parë. Nisemi në orën 13:00. Ekuipazhi mblidhet për një konferencë në orën 11:30. Kështu që unë nisem me tren në orën 10:00 në mënyrë që të arrij atje në kohë. Gjatë udhëtimit me tren bëj përgatitjet e mia të fluturimit. Shikoj pasagjerët dhe shoh nëse kemi ndonjë pasagjer me nevoja të tjera, si për shembull, një person me aftësi të kufizuara. Kur mbërrij, bëhet informimi, vijnë edhe pilotët dhe na tregojnë për kohëzgjatjen e fluturimit, turbulencat dhe kushtet e motit. Më pas marrim rrugën për në aeroplan. Në aeroplan bëjmë kontrollet tona të sigurisë dhe shikojmë kateringun (shpërndarja e ushqimit). Pastaj vjen hipja. Pasi të gjithë janë ulur përfundimisht, ne kontrollojmë kabinën dhe fluturimi fillon.

Shërbime të ndryshme vijnë me radhë, gjatë fluturimit. Në fluturimet e gjata si, për shembull, në Shangai, ne gjithashtu kemi pushime të ekuipazhit, kështu që ne flemë me turne. Sigurisht që koha e gjumit nuk është e gjatë. Pas pushimit, kthehemi në shërbim. Pak para uljes, ka një tjetër kontroll të kabinës (aeroplanit) dhe ne zbarkojmë. Të lodhur dhe të rraskapitur, ne shkojmë me makinë drejt hotelit të ekuipazhit dhe më pas kemi qëndrimin tonë atje.

Albinfo.ch: Zakonisht udhëtimet tuaja janë me bashkudhëtarët tanë. Si është reagimi i tyre kur kuptojnë që jeni nga Kosova dhe flisni shqip?

D. Munishi: Në fluturimet për në New York, si dhe në Prishtinë e Tiranë, njerëzit që i përshëndes më së shumti janë njerëzit tanë, pra, shqiptarët. Sa herë që takoj ata, më gëzohet zemra. Njerëzit ndihen të sigurt dhe më trajtojnë sikur të isha vajza, motra apo mbesa e tyre. Ndihesh si në shtëpi.

Albinfo.ch: Si sillen ata gjatë udhëtimit ?

D. Munishi: Ata janë shumë mirënjohës, të thjeshtë, miqësorë dhe mirëkuptues.

Albinfo.ch: A keni ndonjë rast interesant që ju ka ndodhur gjatë fluturimit?

D. Munishi: Ngjarjet kryesore interesante për mua janë kur marr familjen time me vete dhe ata më shoqërojnë në punën time të përditshme.

Albinfo.ch: Cilat janë kërkesat më të shpeshta që ua bëjnë pasagjerët?

D. Munishi: Pyetjet më të zakonshme janë: Sa zgjat fluturimi? Po fluturimi im në vazhdim…? Pra, shumë thjesht duhet të kalojnë kohën dhe duan të bisedojnë.

Albinfo.ch: Po fluturimi më i frikshëm, cili ka qenë?

D. Munishi: Lajmet nga 31 marsi kur avioni SWISS duhej të bënte një ulje emergjente për shkak se një pasagjer sulmoi ekuipazhin. Unë isha pjesë e ekuipazhit në këtë fluturim dhe kështu e përjetova një ditë të tmerrshme.

Albinfo.ch: Mendoni se kjo është puna që ju do ta bëni gjithmonë?

D. Munishi: Edhe pse do të jetë gjithmonë puna më e mirë në sytë e mi, nuk mund ta bëj, sepse dua të studioj së shpejti dhe do të doja të krijoj familje. Në këtë kombinim, ky profesion nuk funksionon për mua.

 

---