Rrëfimet e dy refugjatëve që kërkuan azil në Britani të Madhe pas frikës nga ISIS

Një 30 vjeçar dhe një 27 vjeçar, janë rrëfyer në lidhje me ikjet e tyre nga Iraku për të kërkuar strehim në Britaninë e Madhe, shkaku i fesë së tyre dhe frikës nga ISIS

30 vjeçari Hagi, është një Yazidi nga Sinjar i Irakut verior. Ai i përket pakicës më të vogël dhe më të vjetër të fesë Yazidi, por kishte ambicie të mëdha, shkruan CNN, përcjell Albinfo.ch.

Ai ëndërronte të bëhej biolog dhe ishte i pari i të afërmve të tij që kishte arritur të ndjekte universitetin.

Por në gusht të vitit 2014 këto ëndrra u rrëzuan poshtë.

“Nuk kishim idenë se ISIS do të na sulmonte dhe jeta jonë do të bëhej një ferr i gjallë”, shpjegon Majhor, për CNN, duke shtuar se qindra fëmijë dhe pleq vdiqën, shumë nga familja e tij, të afërmit dhe miqtë e tij ishin kapur dhe ishin vrarë nga ISIS.

Së bashku me shumë Yazidis të tjerë, ai iku në Malin Sinjar. Ata ecën për 10 orë, pa ushqim ose ujë, ndërsa shumë persona nuk i kishin mbijetuar udhëtimit.

Më vonë, Kombet e Bashkuara i njohën ngjarjet e asaj dite si gjenocid, i kryer nga ISIS kundër popullit Yazidi .

Si përkrahës të një besimi të lashtë që i paraprin islamit dhe është parë nga shumë myslimanë si Satanik, Yazidët ishin disa prej viktimave më të këqija të dhunës së ISIS.

Bota shikonte me tmerr, ndërsa ISIS robëronte gratë Yazidi dhe fëmijët i rekrutuan për të luftuar.

Majhor gjithashtu kujton ndjenjën e tradhëtuar. Ai thotë se miqtë dhe fqinjët e vjetër myslimanë, të detyruar nga ISIS, u kthyen kundër familjes së tij.

“Kjo ishte me të vërtetë e dhimbshme”, rrëfen ai. “Nëse nuk ndiheni të sigurt me miqtë tuaj dhe fqinjët tuaj, si mund të ndiheni të sigurt me njerëzit e tjerë, me fetë e tjera?” ai pyet. “Nuk do të jesh kurrë”.

Përkundër dënimit ndërkombëtar të mizorive të ISIS, pak vende i mirëpritën ata që iknin nga dhuna.

Majhor u bashkua me mbi një milion njerëz që u përpoqën të arrijnë në Evropë në vitin 2016 dhe ndërsa numrat e refugjatëve u rritën, altruizmi evropian ishte i hollë.

Sloganet kundër emigrantëve përmbytën Britaninë e Madhe pasi votuan për Brexit dhe një varg sulmesh terroriste në Evropë ndezën armiqësi të mëtejshme ndaj refugjatëve.

Majhor ishte nisur për në Francë dhe përfundoi në xhungëlën Calais, një kamp i improvizuar në buzë të Evropës.

Edhe një herë, ai gjeti një mikpritje më pak se miqësore: Britania e Madhe po ndërtonte një mur që bllokonte hyrjen në Kanalin Anglez dhe autoritetet franceze po fillonin të çmontonin kampin.

Në krye të masave kufizuese, përndjekja duket se e ka ndjekur Majhorin në të gjithë Evropën pasi vuajti atë që ai thotë se ishte abuzimi nga emigrantët e tjerë, shkruan CNN, përcjell Albinfo.ch.

“Kur një grup njerëzish kurdë mësuan se nuk po luteshe në xhami, ata na kapën, na çuan në karvanin tonë të vogël dhe na rrahën keq, vërtet keq”, thotë ai. “Ata na mbyllën duke thënë, ‘Ne do të kthehemi tek ju, për t’ju vrarë më vonë.'”

Majhor arriti të ikë nga karvani atë natë me shokët e tij Yazidi Adel dhe Omar Hassan. Një zjarr i madh më pas shpërtheu në kamp, duke tërhequr vëmendjen e sulmuesve të tij.

Me ndihmën e John një vullnetar skocez, i cili kërkoi që mbiemri i tij të mos zbulohet për shkak të shqetësimeve të sigurisë, të dy burrat u transferuan në kampin e afërt të Dunkirkut.

Gjoni shkroi një deklaratë mbi incidentin për të justifikuar transferimin e tyre në Dunkirk me titull “Marrja në pyetje, rrëmbimi, sulmi dhe arratisja e mëvonshme e dy burrave Yazidi nga Xhungla”.

Shoku i Majhor,  Adel, 27 vjeç, i cili ishte nga Khana Sor, një fshat i cili ndodhet vetëm pak kilometra nga vendlindja e Majhorit në Irakun e veriut.

“Ai po fliste në telefon dhe e dija akcentin”, thotë Adela, në lidhje me momentin kur u takua me Majhor në Calais.

Ndërsa ISIS arriti në fshatin e tij në atë gusht, Adela u nis drejt malit Sinjar. “Unë nuk isha në shtëpi atë natë, isha me shokë, kështu që shkova në malin Sinjar me makinë”, shpjegon ai, shkruan CNN, përcjell Albinfo.ch.

Ndërsa po përshpejtonte sigurinë, ai nuk kishte idenë se kurrë nuk do ta shihte familjen e tij përsëri.

Udhëtimi i Adelit e çoi atë nga Sinjar në Siri me këmbë, pastaj në Turqi. Pasi ai kishte ecur për ditë pa ushqim ose ujë, ai ishte lodhur dhe shëndeti i tij filloi të përkeqësohej. Ai udhëtoi për në Gjermani nëpërmjet Greqisë.

“Udhëtimi në Gjermani ishte i mirë, morëm ushqim dhe ujë, por udhëtimi nga Iraku në Greqi ishte aq i keq, saqë isha aq e lodhur nga kjo pikë”, shpjegon ai.

Majhor dhe Adel janë të dy tani në Britani të Madhe pasi u kontrabanduan nëpër kanalin anglez në kamionë.

Gjykatat hodhën poshtë kërkesën fillestare të Majhor për azil, me arsyetimin se ishte e sigurt për të që të kthehej në Basra, një qytet mbizotërues musliman në Irak, që Majhor argumenton se do të ishte armiqësor ndaj refugjatëve Yazidi.

“Ata [Zyra e Shtëpisë] nuk kanë asnjë ide se sa në rrezik jam në Irak”, thotë ai. “Ata thanë se ka vende të sigurta në Irak. Unë thashë, jo për njerëzit e Yazidit, nuk ka vende të sigurta në Irak”, thotë Majhor. “Nëse bashkësitë ndërkombëtare rindërtojnë dhe ofrojnë mbrojtje për Sinjarin, do të doja të kthehesha në Sinjar dhe të isha me popullin tim”, vazhdon ai. “Por në këtë moment, Sinjar është si një qytet i shkatërruar, njerëz të shkatërruar, asnjë të ardhme, pa shpresë, është e çmendur të kthehesh atje”.

Që nga refuzimi i aplikimit të Majhor, shoku i tij Adela nuk ishte optimist që aplikimi i tij do të ketë sukses. “Kam bërë një intervistë [me zyrën e shtëpisë] më 13 mars, por kam një ndjenjë të fortë që do të refuzohet si Majhor,” thotë Adela. “Unë ende kam një ndjenjë që askush nuk e di se kush janë Yazidët … askush nuk e di se çfarë kemi kaluar, askush nuk kujdeset”.

Adela u vlerësua nga profesionistët mjekësor pas mbërritjes së tij në Britani të Madhe dhe u diagnostikua me depresion.

Ai thotë se është përpjekur të kryejë vetëvrasje disa herë që prej mbërritjes. “Mbaj mend fëmijët e vdekur dhe të moshuarit në malin Sinjar, gjë që më bën shumë të trishtuar, ende nuk mund të fle natën”, thotë ai.

Adela u vendos në strehimin e qeverisë në Mançester, por thotë se duhej të lëvizte pasi fqinjet e tij kurdë e sulmuan atë. “Ndjehem sikur do të vdes këtu në Britani të Madhe,” thotë Adela. “Askush nuk kujdeset për mua, askush nuk e di për mua.” Mendimi i thirrjes së nënës së tij, i cili jeton në një kamp migrantësh në Gjermani, duket i padurueshëm. “Nuk dua që ajo të dijë që nuk jam në rregull, do ta dinte nga zëri”, thotë ai.

Gjendja e Yazidis ka shkaktuar ndryshime në politikën britanike më parë. Në prill të vitit 2016, disa anëtarë të parlamentit të profilit të lartë të Mbretërisë së Bashkuar i shkruajtën Sekretarit të atëhershëm të Shtetit, Amber Rudd dhe pastaj Sekretarit të Zhvillimit Ndërkombëtar, Priti Patel duke kërkuar që Mbretëria e Bashkuar të ofrojë më shumë ndihmë për Yazidis, por askush nuk erdhi.

Deri më sot, ligjet e azilit në Mbretërinë e Bashkuar nuk bëjnë dallim midis Yazidis dhe irakenëve të tjerë. Ata që vuajnë nga shokët e irakianëve nuk njihen në aplikimet për azil. “Nuk ka udhëzime të vendit për Yazidis në Irak”, thotë Anne Norona, një aktiviste humanitare e fokusuar në Yazidis.

“Ata duhet të trajtohen si një pakicë e veçantë etnike në rrezik, dhe jashtëzakonisht në rrezik përndjekjeje në vendin e tyre”.

Ndërsa gjendja e Yazidit zbehet nga titujt e lajmeve, Majhor dhe Adela shpresojnë për një mrekulli.

Të martën, e javës së kaluar, Majhor do të merrte përgjigje për apelin e tij, ndërsa Adela pret për verdiktin për aplikimin e tij fillestar. Zyra e brendshme refuzoi të komentonte mbi rastet individuale. Për të dy ata, arritja në Mbretërinë e Bashkuar ishte ndalesa e fundit në udhëtimin e tyre për të gjetur siguri. Nëse rastet e tyre të azilit dështojnë, ata kanë frikë se nuk do të shkojnë askund.

“Populli Yazidi kurrë nuk i lëndon askënd,” thotë Majhor. “Kështu që unë mendoj se ne nuk e meritojmë këtë fat.”

---