Për qytetarët, për drejtësinë: Strategji për mërgimtarët

Materiali i përdorur për të rregulluar rrugët zgjat sa një mandat. Më qoftë e falur pasi fuqishëm dyshoj, si dhe populli, se kjo është kështu sepse politikanë të caktuar po grabisin fondet për rindërtimin e rrugëve. Por le të mos flasim pa prova, do të jemi të qetë derisa të dalë në dritë, por gropat nuk heshtin.

Shkruan Arben TARAVARI

Dhe, vini re, vera përsëri sjell mijëra mërgimtarë në vendlindjen e tyre. E gjitha është mirë, derisa të pyesim veten se çfarë i bën ata përsëri të kthehen. Them se është thjesht malli për atdheun, nostalgjia dhe nevoja për të parë familjen, të afërmit dhe miqtë që qëndruan këtu.

Unë them “akoma” sepse vendi është plotësisht indiferent dhe indiferent në krijimin e një klime mikpritëse për të mërguarit. Askush nuk i ka shkuar ndërmend të mendojë për krijimin e një politike të veçantë mbështetjeje, lehtësimi për këta njerëz, ata janë thjesht udhëtarë “tufë”, që vijnë nga një seri destinacionesh të ndryshme, që vijnë dhe shkojnë.

Dhe shumica dërrmuese e zejtarëve politikë përfitojnë nga malli që këta njerëz kanë për familjet dhe të afërmit e tyre dhe nuk lëvizin as gishtin e vogël për t’i përshëndetur, të paktën me një shenjë respekti dhe mirëpritjeje.

Gorpat nuk heshtin

Për vite me radhë, ky vend ka burimin më të madh të të ardhurave nga burimet financiare të mërgimtarëve, dhe një herë nuk u shtrua çështja e krijimit të një strategjie që do të krijojë kushte më mikpritëse për këta njerëz, të cilët janë thelbi i këtij vendi. Por për një vend të udhëhequr nga problemet, jo zgjidhjet, dyshoj se kjo do të jetë ndonjëherë një përparësi.

Në dy aeroportet e vetme në Maqedoninë e Veriut, megjithëse dihet që vera mbart dhjetra aeroplanë të mbushur me mërgimtar, nuk ka asnjë shenjë të vetme, tabelë, drejtim ose shërbim të veçantë për këta njerëz. Nuk ka një sportel të veçantë që do t’i drejtojë emigrantët në lidhje me procedurat për marrjen e shërbimeve administrative shtetërore. Jo! Asgjë nga kjo.

Por, kur të njëjtët njerëz largohen nga aeroportet, ata hasin realitetin që u larguan, atyre u kujtohet, pothuajse pa habi. Ndeshen me gropat në rrugë, rrugicat, fqinjët.

Disa prej tyre mund të jenë mbyllur për shkak të premtimeve zgjedhore, por një rrugë më tej situata është akoma e dëshpëruar sepse votimi nuk ishte siç pritej, kështu që hakmarrja e qeverisë është tashmë e dukshme. Rrugët dhe rrugicat me të cilat emërgimtarët hasin shumë qartë i kujtojnë pse zgjodhën rrugët dhe rrugicat që i tjetërsuan këtu!

Dhe, po, unë ende flas për rrugët dhe rrugicat. Jo rastësisht. Materiali i përdorur për rregullimin e rrugëve zgjat sa një mandat.Më qoftë e falur pasi fuqishëm dyshoj, si dhe populli, se kjo është kështu sepse politikanë të caktuar po grabisin fondet për rindërtimin e rrugëve.

Por le të mos flasim pa prova, do të jemi të qetë derisa të dalë në dritë, por gropat nuk heshtin! Jo! Sapo të vijë koha për zgjedhje, por edhe më shpejt, disa gropa me madhësi sa dora shndërrohen në gropa me diametër kërcënues!

Nejse! E vërteta është se shteti vazhdon me politikën mosmirënjohëse dhe aspak inteligjente ndaj mërgimtarëve. Të gjithë këta njerëz, me punë dhe sakrificë, punojnë në të gjithë botën, dhe shumë prej tyre kanë arritur sukses të madh në shoqëritë në të cilat jetojnë.

Lartë latrësi, poshtë thellësi

Sigurisht, financat e tyre janë shumë herë më të larta se tonat. Për krahasim, një infermiere me kohë të pjesshme që punon disa orë në ditë ose disa ditë në javë në Perëndim paguhet më shumë sesa një mësuese në Maqedoninë e Veriut.

Unë nuk e nënvlerësoj profesionin e askujt, përkundrazi. Por ajo që po bëhet atje po e shtyn shoqërinë përpara dhe ne po zhytemi në dëshpërim, apati dhe indiferencë. Përsëri, si për ata prej nesh që jetojmë këtu, ashtu edhe për ata nga jashtë që na vizitojnë dhe na kujtojnë se sa dimë t’i nënshtrohemi mjerimit dhe të mos bëjmë asgjë për këtë. Lart lartësi, poshtë thellë!

Dhe, tani, a po u bëjmë thirrje këtyre mërgimtarëve, të ardhurat e të cilëve janë të konsiderueshme për standardin tonë të jetesës, të investojnë në Maqedoninë e Veriut?! Në vendin që është i tyre, për hir të Zotit.

A ka politika, strategji, plane konkrete që do të krijojnë një terren për këta njerëz për të investuar në vend?! Jam i sigurt se shumë prej tyre duan të investojnë në vendin e origjinës së tyre, si për veten e tyre, ashtu edhe për brezat e ardhshëm. Dhe për mirëqenien dhe mirëqenien e këtij rajoni.

Në vend që të përgjohen dhe ndihmohen në vullnetin e tyre, ata hasin dyer të mbyllura, labirinte nga të cilët nuk ka rrugëdalje. Sidoqoftë, ata po përpiqen të bëjnë diçka pa u mobilizuar nga ndonjë politikë. Por kjo nuk është ajo që duhet.

Mendoj dhe besoj se është e pashmangshme dhe veçanërisht e rëndësishme të ulemi në tryezën politike dhe të mendojmë për krijimin e ofertave dhe kushteve të përshtatshme për mërgimtarët. Ato kanë një rol jashtëzakonisht të rëndësishëm në strategjitë e zhvillimit të shoqërisë sonë, në uljen e varfërisë, në zhvillimin ekonomik. Dhe, sigurisht, të gjithë hasin në një pyetje madhore: çfarë mund të bëhet sot për një të nesërme më të mirë për të gjithë ne?

Një reflektim i respektit dhe detyrës inteligjente të këtij vendi është të gjejë një mënyrë për të rikthyer njerëzit që ka tjetërsuar prej tyre, në çfarëdo mënyre, për sa kohë që ata kanë arsye të vazhdojnë t’i konsiderojnë këto rrugë dhe lagje si shtëpia e tyre.

Detyra jonë është t’u japim atyre një shembull që ne dimë t’i respektojmë dhe t’i vlerësojmë ato. Dhe sa më larg që të shkojnë, aq më bukur do të kujtojnë vendin dhe shtetin e origjinës së tyre. /Albinfo.ch

 

Autori i shkrimit është kryetar i Komunës se Gostivarir në Maqedoni

---